Anime Cliche #6

#6 Nakama wo mamoru      

                                                                                                                                  

Ο βασιλιάς των cliché. Αυτό το cliché είναι τόσο cliché που το να μιλάς γι' αυτό καταντάει cliché. Αν και το συναντάς κυρίως και χωρίς εξαιρέσεις στα shounen anime, αυτή η κλισαδούρα εμφανίζει μια καθολικότητα που δύσκολα τη βρίσκεις αλλού. Μιλάω φυσικά για το "προστατεύω τους φίλους μου, υπάρχω γι΄αυτούς" στοίχειωμα. Ή ιό. Ό,τι προτιμάτε. Ο ιός / στοίχειωμα λοιπόν αυτός μερικές φορές είναι τόσο αναμενόμενος που καταλήγει να είναι βαρετός μέχρι διαόλου και ίσως κι εκνευριστικός. Τόσο που σου 'ρχεται να πάρεις τον Sasuke τηλέφωνο να βγείτε για ένα καφέ για να μιλήσετε για το πώς θα καταστρέψετε την Konoha και τον Naruto. Ναι, θέλω να κάνω παρέα με τον Sasuke. Μόνο που αυτός δε θέλει. And that's my point.

P.S Αυτά τα 2 παιδιά είναι τόσο βαρεμένα, ο καθένας για το δικό του λόγο. Ο ένας το 'χει πιστέψει άσχημα ότι είναι ψυχρός εκδικητής και το χει δει Uchiha εθνίκι κι ο άλλος κάνει σαν γκόμενα που δε μπορεί να ξεπεράσει τον πρώην της που τη ξεπαρθένεψε. Get a life!!!

Και ας διευκρίνισω λίγο για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις. Υπάρχουν 2 κριτήρια για τον αν το cliché αυτό θα έχει θετικό η αρνητικό αντίκτυπο στα μάτια σου. Πρώτον, το χρονικό κριτήριο. Άλλο η πρώτη φορά (Οne Piece) και άλλο η 100η φορά που το ξαναδείς στην οποία ίσως και να συγκινηθείς περισσότερο με το Twilight (τι στο πούτσο ξεστόμισα;;;). Δεύτερον και πιο σημάντικο (αν και κάπως ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ), ο τρόπος που παρουσιάζεται. Άλλο One Piece και άλλο όταν παρουσιάζεται με υπερ-cheesy τρόπο π.χ. Fairy Tail και Katekyo Hitman Reborn (δε κράζω τα anime, κράζω κάποιες συγκεκριμένες σκηνές που είναι πιο cheesy κι από happy ending ρομαντικής κομεντί). Και η υποκειμενικότητα εδώ εξαρτάται κι από το πόσο έχεις νιώσει τη συντροφικότητα και το δέσιμο των χαρακτήρων.

Επίσης παρατηρείται και το φαινόμενο της ξαφνικής υπερντουκίασης του πρωταγωνιστή σε φάσεις όπου ο "κακός" έχει πειράξει ή δείρει τους φίλους του, ή απλά αυτοί κινδυνεύουν ή ζητάνε βοήθεια. Εδώ δεν έχει μαλακίες. Εδώ, one does not simply mess with the main character. Σ' αυτές τις φάσεις ο τύπος σοβαρεύει τόσο που απλά πεθαίνεις αν πας κοντά του. Σ' αυτές τις φάσεις ο τύπος ξερνάει αντρίλα και χέζει τεστοστερόνη. Σ' αυτές τις φάσεις όμως είναι που γουστάρεις (αν βέβαια τα 2 παραπάνω κριτήρια πληρούνται σε ικανοποιητικό βαθμό) και καυλώνεις τόσο πολύ που πατάς pause και ανοίγεις νέα καρτέλα με τσοντόsite για να ξαλαφρώσεις. Συνήθως (βασικά στο 90 % των περιπτώσεων) κάτι τέτοιες στιγμές συνοδεύονται από διάφορα power ups ή είναι η αφορμή για παρουσίαση καινούριων. Αξιοσημείωτο είναι όταν αυτά τα power ups περιέχουν και τερατώδεις μεταμορφώσεις (βλέπε Naruto, Ichigo).

O Naruto μετά το ownάρισμα που έφαγε η Ηinata
απ' τον Pain

O Ichigo μετά τη κραυγή "Save us, Kurosaki-kun" της
Οrihime, γίνεται έτσι και φωνάζει "I'll protect you".
Αρχίδια. O τύπος απλά οργίασε επειδή άκουσε για
1546η φορά το γαμημένο το "Kurosaki-kun".
Toν καταλαβαίνω.  

Άλλα για να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους, αυτό το cliche δεν ήταν πάντοτε ένα από τα δομικά στοιχεία των shounen. Όλο αυτό οφείλεται στο μα-ποιο-άλλο One Piece που το ξεκίνησε. Κάποτε ήταν αλλιώς. Και μιλάω για εποχή Dragon Ball. Η παρέα και η φιλία σαφώς και υπήρχαν αλλά πρώτον, δεν είχαν τη σύγχρονη "εμμονή" και δεύτερον, πιο συγκεκριμένα, πάλευαν κυρίως για να νικήσουν. Πιο απλά πράματα. Ούτε ψευτοσυγκινήσεις, ούτε αμπελοφιλοσοφίες. Απλά ξύλο και γαματοσύνη. Αν και βέβαια η περίπτωση είναι δίκοπο μαχαίρι. Πλέον, παρακολουθώντας μια "nakama wo mamoru" φάση μπορείς είτε να πεις ένα βαριεστημένο "mehh" ή να συγκινηθείς όντως. Είναι σαν να σου λένε θα σου χαρίσουμε ένα διαμάντι, μόνο που είναι κρυμμένο σε ένα βουνό από σκατά. Ξεκίνα. Ορίστε και μια ανισότητα (γιατί έτσι):

Μια υπερβολικά εμπνευσμένη μινιμαλιστική απεικόνιση μιας σαφής, ωραίας και λιτής ανισότητας. Δε θα μπορούσε καποίος να το κάνει καλύτερα. Αλήθεια

Η πιο τραγική διάσταση που μπορεί να πάρει αυτό το cliché είναι όταν βλέπεις σχετικά ή απόλυτα άχρηστους, (ψιλό)κομπάρσους κτλ να θέλουν να προστατέψουν τον πρωταγωνιστή το νταμάρι. Έλεος. Τις περισσότερες φορές αυτές οι φάσεις αρχίζουν με δακρύβρεχτο μονόλογο για το πόσο άχρηστοι νιώθουν κι ότι δε κάνουν τίποτα ή απλά χώνονται σαν τα κωλόψωμα γιατί νομίζουν ότι μπορούν. Αρκετές φορές καταλήγει σε αποτυχία. Παραδείγματα: Cana Alberona, Happy (Fairy Tail), Kyoko, Haru (Katekyo Hitman Reborn) (όχι ακριβώς πάνω στο cliché αλλά θέλω να τις κράξω γιατί τις μισώ*), Tsurara (Nurarihyon No Mago), Hinata, Sakura (Naruto).

FAIL. Just FAIL.

(Sorry spoiler-geek γι αυτό, αλλά όταν κάτι είναι πιο
αναμενόμενο από τη δύση του ήλιου δεν αποτελεί spoiler.
Τι; Αποτελεί; Sorry τότε που δε μπορείς να δεις πια το
Fairy Tail. Ειλικρινά λυπάμαι. Όχι αλήθεια.)

* Με το τις μισώ εννοώ ότι τις μισώ (αν δεν έγινα σαφής τη πρώτη φορά). Ειδικά όταν η Haru μιλούσε αγγλικά θα προτιμούσα να ξεράσω και να πιω τον εμετό μου παρά να την ακούω. Σοβαρά.