Toriko

Old school is still the best                                                                                                                                           

Σε πολλά πράγματα υπάρχει η άποψη ότι όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλό, το λεγόμενο σύνδρομο της δεινοσαυρίλας. Έτσι όσα χρόνια κι αν περάσουν, η καλύτερη ταινία θα είναι το Citizen Kane (1941), ο καλύτερος metal δίσκος το Master Of Puppets (1986), ο καλύτερος porn star ο Γκουσγκούνης (80's). Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και στα anime. Ρε ό,τι και να γυριστεί, μέχρι και την Αποκάλυψη να κάνουν με 3D σχέδιο, το καλύτερο anime όλων των εποχών θα είναι πάντα το Dragon Ball. Και άλλα anime/manga από τη προκάμβριο όπως το Hokuto No Ken, Yu Yu Hakusho, Astro Boy, Kaze No Tani No Nausica, Kapamaru, Taro ο γιος της Δράκαινας (ΠΟΣΟ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ TV ΣΤΑ 90's), Αkira, Tengen Myoh, Slayers (όχι το συγκρότημα ρε νούμερο), Ranma 1/2 θα έχουν πάντα θέση σε λίστες με τα καλύτερα anime. Που κολλάνε τα παραπάνω; Μα ακριβώς αυτά τα anime, αυτήν την αισθητική προσπαθεί να φρεσκάρει και να παρουσιάσει το Toriko, ένα manga που άργησε να γίνει anime και όταν έγινε γιόμισε το pc φαΐ για 10 χρόνια. Old school μάχες με μπουκετίδια που γκρεμίζουν βουνά από ντουλαποειδή ανθρωπόμορφα κτήνη, υπερβολικές δόσεις των πάντων και στυγνό βιασμό της επιστήμης, αυτά είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά. Και είναι δοσμένα με όρεξη, χαβαλέ και γνώση για το πως πρέπει να είναι ένα true to it's roots shounen.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος                                                                                                                

Itadakimasu

Όταν το Οne Ρiece αφήνει την (κάπως βαρετή το τελευταίο καιρό) πλοκή του για να παρουσιάσει ένα νέο anime, καταλαβαίνεις πως θα είναι κάτι που αξίζει τη προσοχή σου. Από τα σπλάχνα του  mangaka Misutoshi Shimabukuke, κολλητού του Οda και δημιουργού του Seikimatsu Leader Den Takeshi , και με σκηνοθέτη τον Μituru Obunai, το Toriko  εφοδιάστηκε από την Toei με όλα όσα χρειάζεται για να πετύχει το σκοπό του: να σε γυρίσει σε μια εποχή οπού το κινητό ήταν τούβλο, ο Ψυχρός Πόλεμος πραγματικότητα και  η λέξη Ιντερνέτ κακό αστείο της μοίρας, και να σου θυμίσει τα απλά και ουσιαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.                            

Πλοκή furu korusu (full course)

H πλοκή είναι πραγματικά πολύ απλή. Ο Toriko και τα κολλητάρια του είναι κάτι φουσκωτά ντούκια  που ζουν σε ένα κόσμο που το φαγητό σημαίνει τα ΠΑΝΤΑ. Αυτοί πεινάνε συνέχεια και κυνηγάνε πράγματα για να φάνε, από σκόρδα μετεωρίτες μέχρι τεράστια σκουλήκια. Μαζί τους είναι κάποια γλαστροειδή υποκείμενα ο κυριότερος εκ των οποίων ο μάγειρας Κοmatsu. Κεντρικό θέμα αποτελεί το κυνήγι ενός φαγητού που λέγεται GOD (ναι έτσι ακριβώς), το οποίο όποιος το βρει ελέγχει όλα τα φαγητά του κόσμου. Δε ξέρω πως λειτουργεί, αλλά προφανώς εάν έχεις μια ωραία και μεγάλη ντομάτα μπορείς να ελέγξεις τις ντομάτες όλου του κόσμου

I can rule the world????

Φυσικά το ίδιο θέλει και η κακή οργάνωση των κακών ντουκιών που θέλουν τον Θεό για κακό σκοπό (γιατί είναι κακοί…)

You dont say!!!

                    

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Τα κύρια θέματα εδώ είναι το φαγητό και η υπερβολή. Έτσι ένας mainstream καταρράκτης έχει πλάτος ένα χιλιόμετρο και ένα standard ύψος πύργου επίσης ένα χιλιόμετρο. Τα ζώα είναι από μικρόβια μέχρι  αρκετά μεγάλα για να κυκλώσουν το πλανήτη και φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία τρώγεται. Πραγματικά τα ζώα  και γενικά τα υλικά για το μαγείρεμα είναι τόσο έξαλλα και άκυρα που κάποια αξίζουν μια αναφορά: Regal Mammoth, ένα μαμούθ που μέσα του υπάρχουν δάση, ήλιος, με φλέβες στο μέγεθος της Κηφισίας. Coffee ants, μυρμήγκια από καφέ, ζάχαρη και κρέμα, ψημένα γουρουνόπουλα που είναι ζωντανά, δέντρα από μπριζόλες, καμηλοπαρδάλεις από μέλι, μια σούπα που βγαίνει από έναν παγετώνα κάθε 100 χρόνια (century soup), ένα μαρούλι που φυτρώνει στον ουρανό (όζον herb) ένα ψάρι με περούκα και κραγιόν (madam fish) και άλλα καλούδια παρόμοιου ύφους και σχεδίου. Ένα έχω να πω: ΠΟΛΛΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Πάντως το φαγητό εδώ έχει το ρόλο του να σε πάει πίσω στα βασικά, με δόσεις προχωρημενιάς. Τρως για να ζεις και ταυτόχρονα ψάχνεις και τις γκουρμεδιές σου. Όταν δεις το Toriko θα θελήσεις να φας καραμελωμένη καραμέλα με καραμέλα σιρόπι και αυτό-το-πράγμα-που-υπάρχει-στη-κουζίνα-εδώ-και-χρόνια-και-κανείς-δε-το-τρώει-ούτε-το-πετάει (υπάρχει σε κάθε σπίτι), και γενικά θα σου θυμίσει ότι δε χρειάζεται ούτε κάνα ψαγμένο σκοπό να έχεις, ούτε τους φίλους σου να προστατεύσεις, ούτε να πρήζεις τα αρχίδια του κάθε τύπου που συναντάς για το πόσο δύσκολα περάσες σα παιδί επειδή  μεγάλος σου αδερφός σου έσφαξε όλη την οικογένεια (λέμε τώρα). Ο μόνος πραγματικός και meaningful  αντίπαλος είναι αυτός

CHALLENGE ACCEPTED

Κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς όταν βλέπει Toriko είναι ότι οι γυναίκες είναι είτε απούσες είτε πιο άχρηστες και από ασθματικό σε μαραθώνιο. Με το ζόρι έχω εντοπίσεις 3,5 γυναίκες (το μισό είναι αυτό)

Που τελικά είναι άντρας, απλά με μπέρδεψε 
το κραγιόν και το ροζ  καρέ μαλλί

Παρατηρείται επίσης ένας αλληλοθαυμασμός μεταξύ των αντρών, ειδικά στη περίπτωση  του Komatsu  που την έχει δει σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, καθώς όλοι τον επαινούν χωρίς λόγο ενώ ένας άλλος τον γουστάρει ανοικτά. Αλλά σε καμία περίπτωση δε φτάνουν στο επίπεδο αυτών 

  

GAYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY

Το περισσότερο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι ότι ίσως αποτελούν το anime αντίκτυπο αυτών:

Γενικότερα υπάρχει πολύς χώρος για αμφισβήτηση και σίγουρα δε πρόκειται για yaoi anime, απλά ίσως μου βγαίνει αυτή η αίσθηση γιατί μισώ την αχρηστία που λέγεται Komatsu

Voracious Eaters

Toriko: Ο πρωταγωνιστής, όπως ίσως καταλάβατε. Ένας πεινασμένος σφίκτερμαν που όλη την ώρα κυνηγά πράγματα για να φάει. Είναι heavenly king-emperor μαζί με άλλους τρεις τύπους. Ο τίτλος αυτός παρόλο που είναι εντυπωσιακός, δε σημαίνει απολύτως τίποτα, απλά δηλώνει ότι είναι μαθητής ενός γέρικου υπέρντουκου, του προέδρου ενός οργανισμού που ελέγχει τα αποθέματα φαγητού και τα διανέμει στις χώρες του κόσμου. Σα χαρακτήρας είναι απλός, ειλικρινής και τίμιος, αν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος. Πάντως είναι συμπαθητικό και φιλότιμό παλικάρι.

Komatsu: Ένας μάγειρας που δουλεύει με τον Toriko. Τη μισή ώρα γλύφει τον Toriko και την άλλη μισή σκούζει για βοήθεια ή παραπονιέται. Όπως και να έχει είναι η απόλυτη αχρηστία και ενόχληση. Μέχρι και ο mangaka κατάλαβε το λάθος του και προσπάθησε να τον κάνει κάπως πιο δημοφιλή και χρήσιμο, δίνοντας του μια δύναμη που λέγεται food luck, δηλαδή μια απλή φαρδοκωλίαση όσον αφορά το φαγητό. Έτσι κερδίζει λαχεία, σπάνια υλικά προσγειώνονται στα χέρια του και οι εχθροί δε τον σκοτώνουν κατά λάθος. Why? Fuck you that’s why!

Sunny: Ο feminine guy της παρέας. Ο Sunny γουστέρνει την ομορφιά γενικά. Έτσι ότι τρώει και ότι υλικό βρίσκει έχει σκοπό να τον κάνει πιο όμορφο, λαμπερό και λαχταριστό αγόρι. Στα θετικά του είναι το ότι πολεμάει καλά με τα μαλλιά του ως όπλο (αναφορά ίσως στο ΒBOBOOBOBO-περίπου έτσι γράφεται, καταλάβατε ποιο είναι πάνω κάτω). Είναι και αυτός heavenly king-emperor και έχει μια αδερφή κομπαρσόν jutsu, που γουστάρει τον Toriko.

Coco: Ο τύπος με το πιο fail όνομα είναι ταυτόχρονα ο πιο αξιόπιστος του anime. Ξηγημένο παιδί, βλέπει και το μέλλον άρα ακόμα πιο χρήσιμος και μπορεί και τα καταφέρνει και στο ξύλο (παλεύει με δηλητήριο, κάτι σα μπάσταρδο του Magellan από ΟΡ αλλά στο καλό). Όταν τα καυλωμένα πεινασμένα ντούκια συμπεριφέρονται σαν ούγκανοι έλληνες χούλιγκαν, αυτός κάθεται εκεί, και παλεύει κομψά.

Like a sir

Zebra (ή Zebura)

soon....

The ugliest, meanest motherfucker around. O τελευταίος heavenly king-emperor, είναι το κακό παιδί της παρέας. Έχει κάνει φυλακή επειδή έφαγε κάποια είδη μέχρι εξαφάνισης. Σε αντίθεση με τους άλλους δεν έχει ούτε σκοπό ούτε κάποιο συγκεκριμένο υλικό που κυνηγάει, αντίθετα απλά του αρέσει να σκοτώνει πράγματα. Ο τρόπος που παλεύει είναι να γκαρίζει σε πράγματα μέχρι να πεθάνουν. Επίσης είναι ο soon της παρέας γιατί δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο anime. (A ναι, spoiler alert).

Υπάρχουν ακόμα αρκετές ωραίες μορφές, αποκλειστικά όμως από τους κακούς, αλλά επειδή απλά εμφανίζονται παίζουν ξύλο και φεύγουν, δε ξέρω και πολλά για αυτούς. Στο γενικό όλοι είναι ντούκια, και τους αρέσει να σκοτώνουν πράγματα, ακόμα και αν δε τα τρώνε μετά.      

Σχέδιο

Στο σχέδιο το Toriko είχε μια διπλή πρόκληση. Από τη μια σε κάνει να πιστέψεις ότι ζεις στα 80's και επομένως η τελευταία βιντεοταινία που κυκλοφορεί είναι του Γαρδέλη και από την άλλη να ανταγωνιστεί τα πιο πρόσφατα anime που στο σχέδιο μπορούν να συγκριθούν με τη φρεσκάδα μαρουλιού και τη ζωντάνια αλανιάρας κότας, που το μάτι της στάζει εμπειρία και σκέρτσο.

Κακά τα ψέματα, όσο animara και αν είναι το  Hokuto Νo Ken,  ο σημερινός otaku  δε μπορεί να δει πάνω από 10 επεισόδια χωρίς να νιώσει αυτή τη γλυκιά αίσθηση του εγκεφαλικού να σου χαϊδεύει το δεξί ημισφαίριο, και ταυτόχρονα μια φωνή μέσα σου να σου ψιθυρίζει "GET A LIFE NOW BEFORE ITS TOO LATE..." (συνήθως μετά το 50 επ αυτά τα συμπτώματα γίνονται μόνιμα).

Παρόλα αυτά  το Toriko ξεπέρασε τέτοια προβλήματα με αρκετά καλό τρόπο. Το σχέδιο του είναι πολύ καλό (πράγμα που δε σταματά να μας θυμίζει με σκηνές Toriko-Komatsu να κοιτούν αστέρια, λίμνες, βουνά, παγετώνες δάση, σούπες και μπλε πλοκάμια)

9:05???

Και πολλά, πολλά άλλα.

Επίσης οι μάχες είναι πολύ καλοφτιαγμένες και σε απορροφούν, παρά το γεγονός ότι όλες οι τεχνικές βασίζονται σε μαγειρικά σκεύη και τρόπους μαγειρέματος, από μίξερ, δίχτυα και σπάτουλες, μέχρι mainstream κουταλοπήρουνα και τιρμπουσόν, και φυσικά καλαμάκια (πουρουφάν). Ιδιαίτερα αυτή η απλότητα. Πάντα 1v1, όχι μοντέρνες στρατιές κομπάρσων, 5λεπτες μάχες με ενδιάμεσες  ιστορίες (ΨΟΦΑ). Γιατί όχι  γαμώ το φελέκι μου όχι, δε θέλω ούτε να μάθω πόσο δύσκολα μεγάλωσε ο κάθε πίπας, ούτε να τρέχει κορόμηλο το δάκρυ με ιστορίες στυλ Βασιλάκη Καήλα. Θέλω πότε-πότε true super-power ξυλίκι και ας είναι και με χέρια πηρούνια και με κουτάλες που γκρεμίζουν βουνά, χέστηκα. Βλέπω shounen επειδή θέλω αυτή την ειλικρίνεια, την απλότητα και την ανεμελιά, κάτι που τα περισσότερα shounen δε έχουν πια. (ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ ΟΡ ΚΑΙ ΝΑRUTO)

ΠΑΡΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ, 2 ΝΤΟΥΚΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ 
ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΘΕΑΜΑ ΠΡΩΤOY ΚΑΝ ΠΕΣΕΙ TO ΠΡΩΤΟ 
ΜΠΟΥΚΕΤΟ!

GOCHISHO SAMA

Γενικά όποιος είναι φαν των shounen ας τσεκάρει το Toriko. Ναι είναι υπερβολικό, ναι έχει κενά, και ναι, το θέμα του είναι οτινανιστικός αυνανισμός. Είναι όμως ειλικρινές, τίμιο και εντυπωσιακό. Αν περνάς φάση δράμα, seinen και είσαι του στυλ "καλά ακόμα shounen βλέπεις, δες κανα δράμα" (ξέρεις ποιος είσαι μη κρύβεσαι) άστο. Αν πάλι σε έχουν κουράσει οι παλιές αγάπες, δες το να θυμηθείς γιατί ξεκίνησες να βλέπεις anime και τι σημαίνει shounen. Επίσης το op είναι απλό και επικό, γέννημα θρέμμα 80’s!(τσέκα εδώ, μη κουράζεσαι)

Βαθμός: 7,5