Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Anime Cliche #6

#6 Nakama wo mamoru      


                                                                                                                                  
Ο βασιλιάς των cliché. Αυτό το cliché είναι τόσο cliché που το να μιλάς γι' αυτό καταντάει cliché. Αν και το συναντάς κυρίως και χωρίς εξαιρέσεις στα shounen anime, αυτή η κλισαδούρα εμφανίζει μια καθολικότητα που δύσκολα τη βρίσκεις αλλού. Μιλάω φυσικά για το "προστατεύω τους φίλους μου, υπάρχω γι΄αυτούς" στοίχειωμα. Ή ιό. Ό,τι προτιμάτε. Ο ιός / στοίχειωμα λοιπόν αυτός μερικές φορές είναι τόσο αναμενόμενος που καταλήγει να είναι βαρετός μέχρι διαόλου και ίσως κι εκνευριστικός. Τόσο που σου 'ρχεται να πάρεις τον Sasuke τηλέφωνο να βγείτε για ένα καφέ για να μιλήσετε για το πώς θα καταστρέψετε την Konoha και τον Naruto. Ναι, θέλω να κάνω παρέα με τον Sasuke. Μόνο που αυτός δε θέλει. And that's my point.

P.S Αυτά τα 2 παιδιά είναι τόσο βαρεμένα, ο καθένας για το δικό του λόγο. Ο ένας το 'χει πιστέψει άσχημα ότι είναι ψυχρός εκδικητής και το χει δει Uchiha εθνίκι κι ο άλλος κάνει σαν γκόμενα που δε μπορεί να ξεπεράσει τον πρώην της που τη ξεπαρθένεψε. Get a life!!!


Και ας διευκρίνισω λίγο για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις. Υπάρχουν 2 κριτήρια για τον αν το cliché αυτό θα έχει θετικό η αρνητικό αντίκτυπο στα μάτια σου. Πρώτον, το χρονικό κριτήριο. Άλλο η πρώτη φορά (Οne Piece) και άλλο η 100η φορά που το ξαναδείς στην οποία ίσως και να συγκινηθείς περισσότερο με το Twilight (τι στο πούτσο ξεστόμισα;;;). Δεύτερον και πιο σημάντικο (αν και κάπως ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ), ο τρόπος που παρουσιάζεται. Άλλο One Piece και άλλο όταν παρουσιάζεται με υπερ-cheesy τρόπο π.χ. Fairy Tail και Katekyo Hitman Reborn (δε κράζω τα anime, κράζω κάποιες συγκεκριμένες σκηνές που είναι πιο cheesy κι από happy ending ρομαντικής κομεντί). Και η υποκειμενικότητα εδώ εξαρτάται κι από το πόσο έχεις νιώσει τη συντροφικότητα και το δέσιμο των χαρακτήρων.

Επίσης παρατηρείται και το φαινόμενο της ξαφνικής υπερντουκίασης του πρωταγωνιστή σε φάσεις όπου ο "κακός" έχει πειράξει ή δείρει τους φίλους του, ή απλά αυτοί κινδυνεύουν ή ζητάνε βοήθεια. Εδώ δεν έχει μαλακίες. Εδώ, one does not simply mess with the main character. Σ' αυτές τις φάσεις ο τύπος σοβαρεύει τόσο που απλά πεθαίνεις αν πας κοντά του. Σ' αυτές τις φάσεις ο τύπος ξερνάει αντρίλα και χέζει τεστοστερόνη. Σ' αυτές τις φάσεις όμως είναι που γουστάρεις (αν βέβαια τα 2 παραπάνω κριτήρια πληρούνται σε ικανοποιητικό βαθμό) και καυλώνεις τόσο πολύ που πατάς pause και ανοίγεις νέα καρτέλα με τσοντόsite για να ξαλαφρώσεις. Συνήθως (βασικά στο 90 % των περιπτώσεων) κάτι τέτοιες στιγμές συνοδεύονται από διάφορα power ups ή είναι η αφορμή για παρουσίαση καινούριων. Αξιοσημείωτο είναι όταν αυτά τα power ups περιέχουν και τερατώδεις μεταμορφώσεις (βλέπε Naruto, Ichigo).

O Naruto μετά το ownάρισμα που έφαγε η Ηinata
απ' τον Pain
O Ichigo μετά τη κραυγή "Save us, Kurosaki-kun" της
Οrihime, γίνεται έτσι και φωνάζει "I'll protect you".
Αρχίδια. O τύπος απλά οργίασε επειδή άκουσε για
1546η φορά το γαμημένο το "Kurosaki-kun".
Toν καταλαβαίνω.  

Άλλα για να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους, αυτό το cliche δεν ήταν πάντοτε ένα από τα δομικά στοιχεία των shounen. Όλο αυτό οφείλεται στο μα-ποιο-άλλο One Piece που το ξεκίνησε. Κάποτε ήταν αλλιώς. Και μιλάω για εποχή Dragon Ball. Η παρέα και η φιλία σαφώς και υπήρχαν αλλά πρώτον, δεν είχαν τη σύγχρονη "εμμονή" και δεύτερον, πιο συγκεκριμένα, πάλευαν κυρίως για να νικήσουν. Πιο απλά πράματα. Ούτε ψευτοσυγκινήσεις, ούτε αμπελοφιλοσοφίες. Απλά ξύλο και γαματοσύνη. Αν και βέβαια η περίπτωση είναι δίκοπο μαχαίρι. Πλέον, παρακολουθώντας μια "nakama wo mamoru" φάση μπορείς είτε να πεις ένα βαριεστημένο "mehh" ή να συγκινηθείς όντως. Είναι σαν να σου λένε θα σου χαρίσουμε ένα διαμάντι, μόνο που είναι κρυμμένο σε ένα βουνό από σκατά. Ξεκίνα. Ορίστε και μια ανισότητα (γιατί έτσι):

Μια υπερβολικά εμπνευσμένη μινιμαλιστική απεικόνιση μιας σαφής, ωραίας και λιτής ανισότητας. Δε θα μπορούσε καποίος να το κάνει καλύτερα. Αλήθεια

Η πιο τραγική διάσταση που μπορεί να πάρει αυτό το cliché είναι όταν βλέπεις σχετικά ή απόλυτα άχρηστους, (ψιλό)κομπάρσους κτλ να θέλουν να προστατέψουν τον πρωταγωνιστή το νταμάρι. Έλεος. Τις περισσότερες φορές αυτές οι φάσεις αρχίζουν με δακρύβρεχτο μονόλογο για το πόσο άχρηστοι νιώθουν κι ότι δε κάνουν τίποτα ή απλά χώνονται σαν τα κωλόψωμα γιατί νομίζουν ότι μπορούν. Αρκετές φορές καταλήγει σε αποτυχία. Παραδείγματα: Cana Alberona, Happy (Fairy Tail), Kyoko, Haru (Katekyo Hitman Reborn) (όχι ακριβώς πάνω στο cliché αλλά θέλω να τις κράξω γιατί τις μισώ*), Tsurara (Nurarihyon No Mago), Hinata, Sakura (Naruto).


FAIL. Just FAIL.

(Sorry spoiler-geek γι αυτό, αλλά όταν κάτι είναι πιο
αναμενόμενο από τη δύση του ήλιου δεν αποτελεί spoiler.
Τι; Αποτελεί; Sorry τότε που δε μπορείς να δεις πια το
Fairy Tail. Ειλικρινά λυπάμαι. Όχι αλήθεια.)


* Με το τις μισώ εννοώ ότι τις μισώ (αν δεν έγινα σαφής τη πρώτη φορά). Ειδικά όταν η Haru μιλούσε αγγλικά θα προτιμούσα να ξεράσω και να πιω τον εμετό μου παρά να την ακούω. Σοβαρά.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Toriko

Old school is still the best                                                                                                                                           
Σε πολλά πράγματα υπάρχει η άποψη ότι όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλό, το λεγόμενο σύνδρομο της δεινοσαυρίλας. Έτσι όσα χρόνια κι αν περάσουν, η καλύτερη ταινία θα είναι το Citizen Kane (1941), ο καλύτερος metal δίσκος το Master Of Puppets (1986), ο καλύτερος porn star ο Γκουσγκούνης (80's). Το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και στα anime. Ρε ό,τι και να γυριστεί, μέχρι και την Αποκάλυψη να κάνουν με 3D σχέδιο, το καλύτερο anime όλων των εποχών θα είναι πάντα το Dragon Ball. Και άλλα anime/manga από τη προκάμβριο όπως το Hokuto No Ken, Yu Yu Hakusho, Astro Boy, Kaze No Tani No Nausica, Kapamaru, Taro ο γιος της Δράκαινας (ΠΟΣΟ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ TV ΣΤΑ 90's), Αkira, Tengen Myoh, Slayers (όχι το συγκρότημα ρε νούμερο), Ranma 1/2 θα έχουν πάντα θέση σε λίστες με τα καλύτερα anime. Που κολλάνε τα παραπάνω; Μα ακριβώς αυτά τα anime, αυτήν την αισθητική προσπαθεί να φρεσκάρει και να παρουσιάσει το Toriko, ένα manga που άργησε να γίνει anime και όταν έγινε γιόμισε το pc φαΐ για 10 χρόνια. Old school μάχες με μπουκετίδια που γκρεμίζουν βουνά από ντουλαποειδή ανθρωπόμορφα κτήνη, υπερβολικές δόσεις των πάντων και στυγνό βιασμό της επιστήμης, αυτά είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά. Και είναι δοσμένα με όρεξη, χαβαλέ και γνώση για το πως πρέπει να είναι ένα true to it's roots shounen.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος                                                                                                                
Itadakimasu
Όταν το Οne Ρiece αφήνει την (κάπως βαρετή το τελευταίο καιρό) πλοκή του για να παρουσιάσει ένα νέο anime, καταλαβαίνεις πως θα είναι κάτι που αξίζει τη προσοχή σου. Από τα σπλάχνα του  mangaka Misutoshi Shimabukuke, κολλητού του Οda και δημιουργού του Seikimatsu Leader Den Takeshi , και με σκηνοθέτη τον Μituru Obunai, το Toriko  εφοδιάστηκε από την Toei με όλα όσα χρειάζεται για να πετύχει το σκοπό του: να σε γυρίσει σε μια εποχή οπού το κινητό ήταν τούβλο, ο Ψυχρός Πόλεμος πραγματικότητα και  η λέξη Ιντερνέτ κακό αστείο της μοίρας, και να σου θυμίσει τα απλά και ουσιαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.                            
Πλοκή furu korusu (full course)
H πλοκή είναι πραγματικά πολύ απλή. Ο Toriko και τα κολλητάρια του είναι κάτι φουσκωτά ντούκια  που ζουν σε ένα κόσμο που το φαγητό σημαίνει τα ΠΑΝΤΑ. Αυτοί πεινάνε συνέχεια και κυνηγάνε πράγματα για να φάνε, από σκόρδα μετεωρίτες μέχρι τεράστια σκουλήκια. Μαζί τους είναι κάποια γλαστροειδή υποκείμενα ο κυριότερος εκ των οποίων ο μάγειρας Κοmatsu. Κεντρικό θέμα αποτελεί το κυνήγι ενός φαγητού που λέγεται GOD (ναι έτσι ακριβώς), το οποίο όποιος το βρει ελέγχει όλα τα φαγητά του κόσμου. Δε ξέρω πως λειτουργεί, αλλά προφανώς εάν έχεις μια ωραία και μεγάλη ντομάτα μπορείς να ελέγξεις τις ντομάτες όλου του κόσμου

I can rule the world????
Φυσικά το ίδιο θέλει και η κακή οργάνωση των κακών ντουκιών που θέλουν τον Θεό για κακό σκοπό (γιατί είναι κακοί…)

You dont say!!!
                    

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Τα κύρια θέματα εδώ είναι το φαγητό και η υπερβολή. Έτσι ένας mainstream καταρράκτης έχει πλάτος ένα χιλιόμετρο και ένα standard ύψος πύργου επίσης ένα χιλιόμετρο. Τα ζώα είναι από μικρόβια μέχρι  αρκετά μεγάλα για να κυκλώσουν το πλανήτη και φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία τρώγεται. Πραγματικά τα ζώα  και γενικά τα υλικά για το μαγείρεμα είναι τόσο έξαλλα και άκυρα που κάποια αξίζουν μια αναφορά: Regal Mammoth, ένα μαμούθ που μέσα του υπάρχουν δάση, ήλιος, με φλέβες στο μέγεθος της Κηφισίας. Coffee ants, μυρμήγκια από καφέ, ζάχαρη και κρέμα, ψημένα γουρουνόπουλα που είναι ζωντανά, δέντρα από μπριζόλες, καμηλοπαρδάλεις από μέλι, μια σούπα που βγαίνει από έναν παγετώνα κάθε 100 χρόνια (century soup), ένα μαρούλι που φυτρώνει στον ουρανό (όζον herb) ένα ψάρι με περούκα και κραγιόν (madam fish) και άλλα καλούδια παρόμοιου ύφους και σχεδίου. Ένα έχω να πω: ΠΟΛΛΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Πάντως το φαγητό εδώ έχει το ρόλο του να σε πάει πίσω στα βασικά, με δόσεις προχωρημενιάς. Τρως για να ζεις και ταυτόχρονα ψάχνεις και τις γκουρμεδιές σου. Όταν δεις το Toriko θα θελήσεις να φας καραμελωμένη καραμέλα με καραμέλα σιρόπι και αυτό-το-πράγμα-που-υπάρχει-στη-κουζίνα-εδώ-και-χρόνια-και-κανείς-δε-το-τρώει-ούτε-το-πετάει (υπάρχει σε κάθε σπίτι), και γενικά θα σου θυμίσει ότι δε χρειάζεται ούτε κάνα ψαγμένο σκοπό να έχεις, ούτε τους φίλους σου να προστατεύσεις, ούτε να πρήζεις τα αρχίδια του κάθε τύπου που συναντάς για το πόσο δύσκολα περάσες σα παιδί επειδή  μεγάλος σου αδερφός σου έσφαξε όλη την οικογένεια (λέμε τώρα). Ο μόνος πραγματικός και meaningful  αντίπαλος είναι αυτός

CHALLENGE ACCEPTED

Κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς όταν βλέπει Toriko είναι ότι οι γυναίκες είναι είτε απούσες είτε πιο άχρηστες και από ασθματικό σε μαραθώνιο. Με το ζόρι έχω εντοπίσεις 3,5 γυναίκες (το μισό είναι αυτό)

Που τελικά είναι άντρας, απλά με μπέρδεψε 
το κραγιόν και το ροζ  καρέ μαλλί

Παρατηρείται επίσης ένας αλληλοθαυμασμός μεταξύ των αντρών, ειδικά στη περίπτωση  του Komatsu  που την έχει δει σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, καθώς όλοι τον επαινούν χωρίς λόγο ενώ ένας άλλος τον γουστάρει ανοικτά. Αλλά σε καμία περίπτωση δε φτάνουν στο επίπεδο αυτών 
  

GAYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY
Το περισσότερο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι ότι ίσως αποτελούν το anime αντίκτυπο αυτών:


Γενικότερα υπάρχει πολύς χώρος για αμφισβήτηση και σίγουρα δε πρόκειται για yaoi anime, απλά ίσως μου βγαίνει αυτή η αίσθηση γιατί μισώ την αχρηστία που λέγεται Komatsu

Voracious Eaters

Toriko: Ο πρωταγωνιστής, όπως ίσως καταλάβατε. Ένας πεινασμένος σφίκτερμαν που όλη την ώρα κυνηγά πράγματα για να φάει. Είναι heavenly king-emperor μαζί με άλλους τρεις τύπους. Ο τίτλος αυτός παρόλο που είναι εντυπωσιακός, δε σημαίνει απολύτως τίποτα, απλά δηλώνει ότι είναι μαθητής ενός γέρικου υπέρντουκου, του προέδρου ενός οργανισμού που ελέγχει τα αποθέματα φαγητού και τα διανέμει στις χώρες του κόσμου. Σα χαρακτήρας είναι απλός, ειλικρινής και τίμιος, αν και όχι ιδιαίτερα έξυπνος. Πάντως είναι συμπαθητικό και φιλότιμό παλικάρι.

Komatsu: Ένας μάγειρας που δουλεύει με τον Toriko. Τη μισή ώρα γλύφει τον Toriko και την άλλη μισή σκούζει για βοήθεια ή παραπονιέται. Όπως και να έχει είναι η απόλυτη αχρηστία και ενόχληση. Μέχρι και ο mangaka κατάλαβε το λάθος του και προσπάθησε να τον κάνει κάπως πιο δημοφιλή και χρήσιμο, δίνοντας του μια δύναμη που λέγεται food luck, δηλαδή μια απλή φαρδοκωλίαση όσον αφορά το φαγητό. Έτσι κερδίζει λαχεία, σπάνια υλικά προσγειώνονται στα χέρια του και οι εχθροί δε τον σκοτώνουν κατά λάθος. Why? Fuck you that’s why!


Sunny: Ο feminine guy της παρέας. Ο Sunny γουστέρνει την ομορφιά γενικά. Έτσι ότι τρώει και ότι υλικό βρίσκει έχει σκοπό να τον κάνει πιο όμορφο, λαμπερό και λαχταριστό αγόρι. Στα θετικά του είναι το ότι πολεμάει καλά με τα μαλλιά του ως όπλο (αναφορά ίσως στο ΒBOBOOBOBO-περίπου έτσι γράφεται, καταλάβατε ποιο είναι πάνω κάτω). Είναι και αυτός heavenly king-emperor και έχει μια αδερφή κομπαρσόν jutsu, που γουστάρει τον Toriko.

Coco: Ο τύπος με το πιο fail όνομα είναι ταυτόχρονα ο πιο αξιόπιστος του anime. Ξηγημένο παιδί, βλέπει και το μέλλον άρα ακόμα πιο χρήσιμος και μπορεί και τα καταφέρνει και στο ξύλο (παλεύει με δηλητήριο, κάτι σα μπάσταρδο του Magellan από ΟΡ αλλά στο καλό). Όταν τα καυλωμένα πεινασμένα ντούκια συμπεριφέρονται σαν ούγκανοι έλληνες χούλιγκαν, αυτός κάθεται εκεί, και παλεύει κομψά.

Like a sir

Zebra (ή Zebura)
soon....
The ugliest, meanest motherfucker around. O τελευταίος heavenly king-emperor, είναι το κακό παιδί της παρέας. Έχει κάνει φυλακή επειδή έφαγε κάποια είδη μέχρι εξαφάνισης. Σε αντίθεση με τους άλλους δεν έχει ούτε σκοπό ούτε κάποιο συγκεκριμένο υλικό που κυνηγάει, αντίθετα απλά του αρέσει να σκοτώνει πράγματα. Ο τρόπος που παλεύει είναι να γκαρίζει σε πράγματα μέχρι να πεθάνουν. Επίσης είναι ο soon της παρέας γιατί δεν έχει εμφανιστεί ακόμα στο anime. (A ναι, spoiler alert).

Υπάρχουν ακόμα αρκετές ωραίες μορφές, αποκλειστικά όμως από τους κακούς, αλλά επειδή απλά εμφανίζονται παίζουν ξύλο και φεύγουν, δε ξέρω και πολλά για αυτούς. Στο γενικό όλοι είναι ντούκια, και τους αρέσει να σκοτώνουν πράγματα, ακόμα και αν δε τα τρώνε μετά.      



Σχέδιο
Στο σχέδιο το Toriko είχε μια διπλή πρόκληση. Από τη μια σε κάνει να πιστέψεις ότι ζεις στα 80's και επομένως η τελευταία βιντεοταινία που κυκλοφορεί είναι του Γαρδέλη και από την άλλη να ανταγωνιστεί τα πιο πρόσφατα anime που στο σχέδιο μπορούν να συγκριθούν με τη φρεσκάδα μαρουλιού και τη ζωντάνια αλανιάρας κότας, που το μάτι της στάζει εμπειρία και σκέρτσο.
Κακά τα ψέματα, όσο animara και αν είναι το  Hokuto Νo Ken,  ο σημερινός otaku  δε μπορεί να δει πάνω από 10 επεισόδια χωρίς να νιώσει αυτή τη γλυκιά αίσθηση του εγκεφαλικού να σου χαϊδεύει το δεξί ημισφαίριο, και ταυτόχρονα μια φωνή μέσα σου να σου ψιθυρίζει "GET A LIFE NOW BEFORE ITS TOO LATE..." (συνήθως μετά το 50 επ αυτά τα συμπτώματα γίνονται μόνιμα).
Παρόλα αυτά  το Toriko ξεπέρασε τέτοια προβλήματα με αρκετά καλό τρόπο. Το σχέδιο του είναι πολύ καλό (πράγμα που δε σταματά να μας θυμίζει με σκηνές Toriko-Komatsu να κοιτούν αστέρια, λίμνες, βουνά, παγετώνες δάση, σούπες και μπλε πλοκάμια)


9:05???

Και πολλά, πολλά άλλα.
Επίσης οι μάχες είναι πολύ καλοφτιαγμένες και σε απορροφούν, παρά το γεγονός ότι όλες οι τεχνικές βασίζονται σε μαγειρικά σκεύη και τρόπους μαγειρέματος, από μίξερ, δίχτυα και σπάτουλες, μέχρι mainstream κουταλοπήρουνα και τιρμπουσόν, και φυσικά καλαμάκια (πουρουφάν). Ιδιαίτερα αυτή η απλότητα. Πάντα 1v1, όχι μοντέρνες στρατιές κομπάρσων, 5λεπτες μάχες με ενδιάμεσες  ιστορίες (ΨΟΦΑ). Γιατί όχι  γαμώ το φελέκι μου όχι, δε θέλω ούτε να μάθω πόσο δύσκολα μεγάλωσε ο κάθε πίπας, ούτε να τρέχει κορόμηλο το δάκρυ με ιστορίες στυλ Βασιλάκη Καήλα. Θέλω πότε-πότε true super-power ξυλίκι και ας είναι και με χέρια πηρούνια και με κουτάλες που γκρεμίζουν βουνά, χέστηκα. Βλέπω shounen επειδή θέλω αυτή την ειλικρίνεια, την απλότητα και την ανεμελιά, κάτι που τα περισσότερα shounen δε έχουν πια. (ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ ΟΡ ΚΑΙ ΝΑRUTO)

ΠΑΡΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ, 2 ΝΤΟΥΚΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ 
ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΘΕΑΜΑ ΠΡΩΤOY ΚΑΝ ΠΕΣΕΙ TO ΠΡΩΤΟ 
ΜΠΟΥΚΕΤΟ!



GOCHISHO SAMA
Γενικά όποιος είναι φαν των shounen ας τσεκάρει το Toriko. Ναι είναι υπερβολικό, ναι έχει κενά, και ναι, το θέμα του είναι οτινανιστικός αυνανισμός. Είναι όμως ειλικρινές, τίμιο και εντυπωσιακό. Αν περνάς φάση δράμα, seinen και είσαι του στυλ "καλά ακόμα shounen βλέπεις, δες κανα δράμα" (ξέρεις ποιος είσαι μη κρύβεσαι) άστο. Αν πάλι σε έχουν κουράσει οι παλιές αγάπες, δες το να θυμηθείς γιατί ξεκίνησες να βλέπεις anime και τι σημαίνει shounen. Επίσης το op είναι απλό και επικό, γέννημα θρέμμα 80’s!(τσέκα εδώ, μη κουράζεσαι)

Βαθμός: 7,5

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Chrome Shelled Regios - Koukakou No Regiosu

ΧΑΟΣ

Το  Chrome Shelled Regios (CSR για συντομία) είναι από τα anime που θέλει λίγο ψάξιμο για να το καταλάβεις. Όχι ότι έχει κάνα βαθύ νόημα. Δεν είναι από anime που θα σε κάνουν να φιλοσοφήσεις για το νόημα της ζωής καθώς ψάχνεις στο pc πόσο έληξε το Παναιτωλικός-Θρασύβουλος  ή να σκέφτεσαι το τι θα έκανες για να ζήσεις, πίνοντας ένα ζεστό σαλεπάκι ενώ ατενίζεις το ηλιοβασίλεμα στη ταράτσα που έχεις απλωμένα τα άπλυτα. Καμία σχέση. Απλά είναι ένα χάος.  Σου πετάει πληροφορίες που δεν εξηγεί, πετάει από ιδέα σε ιδέα, σου ρίχνει και ένα παρένθετο μικρό anime μέσα στο κανονικό και σου κάνει ένα κεφάλι καζάνι. Όταν όλα μπουν στη σειρά, (με δική σου προσπάθεια, γιατί το anime στα αρχίδια του σε γράφει) και περιμένεις να δεις τι γίνεται μετά, πάλι μένεις με το δίλδο στο χέρι, γιατί το anime  τελειώνει άκυρα, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς 2η σεζόν, χωρίς ένα ευχαριστώ στη τελική. Άκαρδοι Ιάπωνες, μας ξεζουμίζετε και μετά μας πετάτε σα βρώμικες μπατονέτες! Και αν έχεις την εντύπωση ότι θα το καταλάβεις αν διαβάσεις το manga, φίλε εδώ γελάει κόσμος μαζί σου. Είναι 4 manga, συν 2 light novels, συν κάτι άλλες πίπες (prequel,sequel, prequel του prequel) που ο τελικός του αριθμός  φτάνει και διψήφιο μη σου πω. Κι όμως!
                                                                    

Υπεύθυνοι για αυτό το μπέρδεμα είναι και ο αποπροσανατολισμένος mangaka , ο Shusuke Amagi,  που δε μπορεί να αποφασίσει κάθε φορά τι στο πούτσο θέλει να κάνει, αλλά και το στούντιο, η Zexcs(δημιουργός των legend of legendary heroes, Sister Princess  μεταξύ άλλων) που το έγραψε στα  μικρά ,σαδιστικά ,ψυχρά κόπρανα της, αφήνοντας το καψερό το CSR να βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και πουτσοπρηξίματος. Επίπεδοοοο
Για να κάνουμε όμως μια απόπειρα να βάλουμε  τα πράγματα στη θέση τους.

Πλοκή(;;;;;;)
Η υπόθεση αφορά έναν κόσμο που λέγεται Regios, στο μακρινό μέλλον του. Εκεί η μόλυνση έχει γαμήσει τα πάντα και οι άνθρωποι  ζουν σε κλειστές πόλεις που τους πάνε πέρα δώθε χωρίς να μπορούν να τις ελέγξουν. Κάθε φορά που βρίσκονται, παίζουν ένα fail ξύλο του στυλ  capture the flag και ο νικητής παίρνει ορυχεία για το καύσιμο της πόλης. Έξω από τις πόλεις τώρα ζουν κάτι τέρατα, τα filths monster, που πραγματικά σοδομίζουν και, όποτε το θυμηθούν ή το απαιτεί η εκάστοτε περίπτωση, κάνουν καμία επίθεση στις πόλεις. Μέχρι εδώ καλά.
Ένα υπέρντουκο, ο Layfon Alseif  φεύγει από τη πόλη του , τη Grendan και πάει στη Zuellni, μια πόλη χοντροάσχετων και πιο-weak-πεθαίνεις μαθητών για να σπουδάσει. Εκεί τον παίρνουν χαμπάρι και τον βάζουν στο fail στρατό τους, όπου απλά δεν υπάρχει αντίσταση. Μέχρι εδώ όλα καλά…
                                                            
Το τι γίνεται μετά είναι, άσε. Γίνονται προσπάθειες να εξηγηθεί το πώς φτιάχτηκαν  οι πόλεις και τα συστήματα πλοήγησης, που εδώ είναι κάτι ηλεκτρονικές νεράιδες που υποτίθεται ότι είναι πολύ δυνατές, αλλά και πως ελέγχονται, που φυσικά ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Πετάγονται κάτι τύποι με μάσκες λύκων και κάτι λένε για έναν Ignasi που έβλεπε ένα όνειρο (μάλλον ήταν οι καφετζούδες του anime). Αυτούς τους πολεμάει ένας τύπος που ποτέ δεν εξηγεί ποιος είναι. Κάπου  κολλάει η ιστορία μια τύπισσας, τη Saya, δείχνει σε άκυρα σημεία ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ANIMATION! ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ! Και τα ανεξήγητα συνεχίζουν με το πώς δημιουργήθηκαν κάτι υπερόπλα, τα Heavens Blades που τα έχει η Grendan. Τι ρόλο παίζει μια γκόμενα που ίσως ελέγχει τις νεράιδες, γιατί όλες γουστάρουν τον πρωταγωνιστή; ΤΙ ΣΤΟ ΠΟΥΤΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΙΜΕ;;
                                         

Χαρακτήρες

Οι μεγάλες κατηγορίες στο CSR είναι δυο. Οι φίλοι του Layfon και οι λιγότερο φίλοι του Layfon. Kαμία δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Η πρώτη ομάδα:


Mετάφραση:
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΩΣΤΕ ΜΕ!!
Νina Antwalk: Η αρχηγός του λόχου του πρωταγωνιστή. Μια βλαμμένη  κλαψομούνα καργιόλα που όλη την ώρα τρέχει πίσω από τον Layfon σα σκυλάκι. Το παίζει δυνατή αλλά το μόνο που κάνει είναι να νικάει κάτι κομπάρσους και μετά να τρώει πούτσες μέχρι το λαρύγγι. Δε κάνει τίποτε χρήσιμο.



Shirnad: O σκοπευτής της ομάδας. Το παίζει γόης, είναι άχρηστος.

Μηχανικός: Ο μηχανικός της ομάδας, τους φτιάχνει τα όπλα. Επίπεδα κομπαρσίλας: επικίνδυνα υψηλά.

Felli: Μια ψυχοκινητική που ουσιαστικά λειτουργεί σαν το smartphone   της ομάδας, τους επιτρέπει να βρίσκουν πράγματα και να chataroun. Ανέκφραστη στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι του στυλ "δε μου αρέσει αυτό που κάνω" και στο τέλος αυτό ακριβώς κάνει. Γουστάρει τον Layfon (αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ τις γυναίκες του anime). Όσο παράξενο  και αν φαίνεται, είναι από τις πιο συμπαθητικές μορφές .                                       

Έτσι είναι σε ΌΛΟ ΤΟ ΑΝΙΜΕ
Layfon: Ο πρωταγωνιστής. Από τις πίο ανέκφραστες μορφές που έχω δει. Κλασσική attention whore και θύμα, καταλήγει να πολεμάει συνέχεια για τη πόλη που πήγε, τη Zuellni. Να σημειωθεί ότι εκέι είχε πάει για να μη πολεμάει. Plan fail. Πού και πού σκάνε εικόνες από το παρελθόν του, που φαίνεται πιο ενδιαφέρον από το παρόν. Ηταν heaven blade receiver , δηλαδή είχε ένα από τα 12 υπερτουμπανο γαμάουα όπλα, και έστηνε αγώνες, τον έδιωξαν όμως γιατί έκοψε το χέρι ενός τύπου. Κρίμα που ένα τέτοιο παλικάρι κατέληξε να είναι το παιδί για τα θελήματα μιας αποτυχημενης πόλης. Είναι τούμπανος και δέρνει κόσμο συνέχεια, με τη κλασσική φάτσα χαιβάνι  που τον χαρακτηρίζει. Aλλα προτιμάς αυτή τη φάτσα όταν παίζει ξύλο, γιατί η εναλλακτική είναι αυτή η φάτσα όταν λέει το πόσο δύσκολα πέρασε στο ορφανοτροφείο, στη προπόνηση, στη Grendan, στους αγώνες, στο σύλλογο φίλων Ξανθόπουλου, στο κομμωτήριο, στο σχολείο που τον πείραζαν τα άλλα παιδάκια.

Leerin:  Μια παιδική φίλη που Layfon που μάλλον ελέγχει τις νεράιδες που κουνάνε τις πόλεις. Επίσης είναι κόρη της πιο δυνατής  τύπισσας του anime, της βασίλισσας της Grendan. Πατέρας της δηλώνει προς το παρόν ο δάσκαλος του Layfon. And that’s all folks!

Υπόλοιποι.


Στο anime παρουσιάζονται και κάμποσοι άλλοι, που όμως είτε επειδή παρουσιάζονται για λίγο, είτε επειδή είναι τελείως ασήμαντοι, είτε γιατί δεν νοιάζει κανέναν να σου πει κάτι γι αυτούς, λίγο πολύ περνούν στο ντούκου. Τέτοιες περιπτώσεις είναι ο αδερφός της Felli, ο Karian Loss, αρχηγός της Zuellni, o οποίος είναι κλασσικός γραφειοκράτης που τον νοιάζει η ασφάλεια της πόλης και έχει και ένα σύνδρομο με την αδερφή του. Άλλη είναι η βασίλισσα της Grendan , (που ποτέ δεν αναφέρει το ονομά της) μια καργιόλα milf που σου σπάει τα αρχίδια όσο παίζει (ευτυχώς όχι πολύ). Οι άλλοι είναι πιο αδιάφοροι και από εεεε…, κάτι αδιάφορο.

Σχέδιο

Το σχέδιο του Regios διακατέχεται από μια τριπλή προσωπικότητα. Οι εξηγήσεις για αυτό είναι δύο. Η πρώτη είναι ότι ο σχεδιαστής ήταν σχιζοφρενής και  άκουγε φωνές από το υπερπέραν. Η δεύτερη είναι ότι το anime το έφτιαξαν τρείς ομάδες. Η πρώτη έκανε τις μάχες. Αντικειμενικά το καλύτερο στοιχείο του anime, ωραία συγκροτημένες, παραδοσιακές και εντυπωσιακές. Really fun to watch. Ωραία σκηνοθετημένες, με όμορφα, κλασσικά power ups, πραγματικά γεμίζουν κάπως τα κενά. Όσο προλαβαίνουν  δηλαδή γιατί με τον Layfon εκεί μέσα κανείς δεν έχει τι θράσος να αναπνεύσει για πολύ.
Η δεύτερη ομάδα έκανε όλα τα άλλα. Και μάλλον βαριόταν. Όταν δε πολεμούν ο τύποι είναι σα να πέφτουν σε νάρκη. Ειδικά όταν φορούν κάτι βλαμμένες μαύρες στολές, εκεί πραγματικά θυμίζουν τα ανθρωπάκια τα Lego, για τέτοια κινητικότητα μιλάμε. Δηλαδή έλεος ρε φίλε, εν έτη 2009 να έχουμε σχέδιο πιο μουντό και ανέμπνευστο και από αίθουσα αναμονής του ΙΚΑ.
 
Πω ρε φίλε, έλεος δηλαδή.
Σα ρομπότ που περιμένει να 
γίνει παλιοσίδερα είναι


Κάπως έτσι μοιάζουν  όταν δε πολεμάν,
 πιστή αντιγραφή όμως.

Για να μην είμαστε και άδικοι, που και που σκάνε κάτι ωραίες σκηνές, κυρίως μακρινά τοπία, ή φάσεις κλεμμένες από άλλα anime, όπως το πανέμορφο Kaze Νo Τani Νo Naushica (η Ναυσικά των Ανέμων, αχ τι μου θύμησες…),  το Tengi Myoh,  ή ακόμα και το outsider Blue Gender. Γενικά το anime  δε έχει καν αποφασίσει τι θα είναι. Harem, high school, sci-fi, drama, comedy, military, τι στο πούτσο θα κάνει στη ζωή του δε ξέρει. Αυτό τα μπλέκει όλα και ό, τι βγει.

H Zuellni. Είναι όμορφη τουλάχιστον

Επίσης η μουσική αποτελεί μια ακόμα εντελώς άκυρη πλευρά. Ανούσια μέχρι εμετού στο μεγαλύτερο μέρος της, ξεχώρισε μόνο ευχάριστα το jingle της battle music, που είναι σαν ήχος κλήσης παλιού κινητού παντόφλας. Θυμάται κανείς κάτι  παλιά Motorola  σαν τούβλα; Ε, κάτι τέτοιο. ΤΟ 2009. ΝΤΡΟΠΉ! Πιασιάρικο όμως. ΔΙΠΛΗ ΝΤΡΟΠΗ!

Η τρίτη ομάδα, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει, είπε να κάνει άλλο anime. Και επειδή δεν υπήρχαν λεφτά ο σκηνοθέτης είπε "Χώστε τα σε ένα ρε, δε παίζει θέμα, το πολύ  πολύ να μπερδευτούν λίγο παραπάνω αλλά ποιος χέστηκε". Έτσι έχουμε σε άκυρες σκηνές την ιστορία της Saya, μια τύπισσας που βγάζει όπλα από το σώμα της και από την οποία αφήνεται να εννοηθεί ότι προήλθαν τα Heavens Blades και αυτή είναι η μόνη του λογική σχέση  με το κανονικό anime. Η Saya συνοδεύεται από ένα Alucard wannabe που πραγματικά σε διασκεδάζει και σου φέρνει στο μυαλό τον τρανσυλβανό γόη με τα κόκκινα, που αυτό από μόνο του είναι  αρκετό προσόν. Το σχέδιο του είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, ειδικά σε αυτό το anime  από τα καλύτερα σημεία. Θα μπορούσες να το περιγράψεις κάτι ανάμεσα σε Hellsing Ultimate και Darker Than Black, με αναφορές σε Gantz και Sin City! Ωραίο, σκοτεινό σου κινεί τη περιέργεια και σε ψήνει να το δεις. Κρίμα που κρατά τόσο λίγο. Βέβαια, για λόγους σκιώδεις και ύποπτα κινούμενους στη νύχτα του μυαλού του σκηνοθέτη, του Itsue Kawasaki, οι φιγούρες σε αυτό το  μικρο- anime  μιλάνε Αγγλικά με τη γνωστή, αγαπημένη, σάπια ιαπωνική προφορά, επομένως δε σε αφήνει να το ευχαριστηθείς τόσο πολύ. Του αφαιρεί αρκετή σκοτεινίλα και την αντικαθιστά με σκέτη νίλα. Τι να πω, μάλλον θα φοβήθηκαν μην επισκιάσει το κανονικό. Λες και είναι δύσκολο το κέρατο μου με τους κομπλέξες .

Eντυπωσιακό για τα δεδομένα του
O alucard wannabe
H Saya
Ακόμα και τα τέρατα σε αυτό το anime των 15 λεπτών συνολικά είναι καλύτερα απότι στο κανονικό. Δηλαδή ρε πούστη μου, τεράστια τέρατα γεμάτα μίσος, λες και έχουν μόνιμη δυσκοιλιότητα φαίνονται λίγότερο απειλητικά απο ότι μια κρεατόμαζα που θυμίζει το meme FOREVER ALONE
Με το χέρι στη καρδιά, ποιο 
θα προτιμούσατε να δείτε;;;;; 
Και μετά και μετά…
Τι να σας πω κι εγώ. Θα ήθελα να πω κάτι αλλά τα πράγματα δε με βοηθάνε. Όσο το έβλεπα αρκετές φορές μπήκα στο πειρασμό και το προχώρησα μέχρι να βρω κάποια σκηνή που δε με λένε αμπελοφιλοσοφίες και παίζουν ξύλο. Το anime χάνεται στις πολλές ιδέες του και ουσιαστικά δεν αξιοποιεί κάποια. Η πληθώρα ανούσιων fillers χαρακτήρων σε κουράζει. Και δεν είναι να πεις οτι βγαίνει άκρη. Παρόλα αυτά έχει αρκετά καλά σημεία που μου έδωσαν τη δύναμη και το συνέχισα και σε στιγμές το ευχαριστήθηκα  κιόλας (όχι μόνο στη ωμή βία). Θα το συνιστούσα σε κανέναν αρκετά πρόθυμο να ψάξει γι αυτό ή σε κάποιον που θέλει άλλη μια δόση από super-power shounen. Στη τελική αν θες, δες το για τη τιμή των όπλων.

Βαθμός:4/10

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Anime Cliche #5

#5 Μασκότ ή θάνατος       
    
Θα εμφανίζεσαι σε κάθε επεισόδιο, θες δε θες

Η επίθεση φλωριάς στα anime είναι παλιά και ισχυρή. Πότε με μουνοκλάματα του στυλ ''μη τους σκοτώσεις, δε πειράζει που σου έσφαξαν την οικογένεια'', πότε με χαριτωμένους χαρακτήρες (ο Chopper από ΟΡ είναι καλό παράδειγμα).


Παρόλα αυτά πολλά anime/manga επέζησαν την επίθεση και κράτησαν ψηλά τη σημαία της τεστοστερόνης, αρνούμενα να βάλουν τέτοιου είδους μιάσματα στο σχεδιο τους. Αυτά στις αρχές του '80 που οι άντρες (και οι γυναίκες) είχαν ακόμα τρίχες στα οργανά τους. Έτσι έχουμε σειρές όπως το Ηokuto Νo Κen, Umi No Triton, πχ και πολλά άλλα.

Οι σχεδιαστές όμως και οι εταιρείες δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Προκειμένου να κερδίσουν το αντίστοιχο κοινό της Ντόρας της μικρής εξερευνήτριας ή κάποιον που δε βλέπει κανονικά anime γιατί τα θεωρεί mainstream (true story) και πολιορκημένοι απο στρατιές κοριτσιών που ανέδιδαν τη μυρωδιά που έχει το  αίμα της πρώτης περιόδου, ήθελαν να κάνουν τις σειρές πιο προσεγγίσιμες, λίγο πιο νερουλές ρε παιδί μου, ξεχωρίζοντας μια για πάντα τα είδη που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα (shounen, shoujo, seinen, josei).
Έτσι έχουμε τις μασκότ. Σήμερα όλα τα anime έχουν μια χαριτωμένη μασκότ που απλά πετάγεται σε άκυρες στιγμές λέει κάτι (και καλά) αστείο και μετά πάλι πούλο. Έτσι εσύ δεν τη πολυπροσέχεις αλλά, σα το βιαστή , είναι εκεί και περιμένει πότε θα σε γαμήσει. Επιπλέον είναι η φιγούρα που λιώνει στο merchandise αφού αυτός είναι και ο κύριος λόγος παραγωγής της.

Παρε κατάντια


Κάποια anime το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω και δίνουν λειτουργικό ρόλο στις μασκότ τους. Ενδεικτικά, στο Tsubasa Chronicle η μασκότ (Μokona) χρησιμοποιείται και ως κινητό για να μιλάνε με τη μάγισσα, και ως μεταφορικό μέσο αλλά και ως κατοικίδιο / ψυχολόγος / comic relief / σάκος του μποξ / τασάκι / ανιχνευτής / κάδος σκουπιδιών και γενικά ένα απροσδιόριστο πράγμα που έχει περισσότερο screen time από τη πρωταγωνίστρια. Στο Fairy Tail πάλι οι μασκότ (κάτι γάτες με φτερά) αυξάνονται σε κάθε arc. Έτσι είχαμε στην αρχή 1, μετά βρήκε γκόμενα (2) και τώρα έχει και κολλητό-ανταγωνιστή (3) και μετά βρίσκει και αντίπαλο (4,5). Για να μην αναφέρουμε οτι σε ένα arc αυτές οι μαλακείες είχαν κεντρικο ρόλο! Επίσης υπάρχει και αυτή η ανούσια φιγούρα

Μπουκώσου και ΨΟΦΑ ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ
Αν υπήρχαν μόνο σε παιδικά anime δε θα με πείραζε, γιατί ντάξει, οκ, λογικό, κατανοητό, το 5χρονο θα βγει ο σχιζοφρενής μαθητής με το πόδι καρέκλας αμα βλέπει μόνο ξεκοιλιάσματα. Οι μεγαλύτεροι όμως, γιατί πρέπει να τα ανεχόμαστε σε anime όπως το Bleach, D.Gray-Man,Toriko, Buso Renkin, History's Strongest Disciple Kenichi, Soul Eater, To Aru Majutsu No Index, Μar, Rave Master, Tower Of DruagaTrigun , TTGL, Kimagure Orange Road, Macross 7, Dai Mahou Touge, Gundam (όχι που θα έλειπε), Eureka 7, και ένα σωρό άλλα, από τελειωμένα harem (Ichiba Ushiro Νo Daimao) μέχρι κάφρικες σφαγές (Higurashi) ή μεταφυσικά (Zombie Loan).
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΒΛΑΜΕΝΗ ΜΑΣΚΟΤ, ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΙΜΕ ΜΟΥ!!!!!!

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Chobits

2002, 26 επεισόδια
Chobits. Ένα anime που κατέχει τη περήφανη θέση του 3ου χειρότερου anime που έχω δει. Όχι, όχι, μη με παρεξηγείτε, δεν είναι κακό. Αλλά Θεέ, είναι βαρετό. Τόσο βαρετό που η σκέψη του να σταματήσω να το βλέπω και να πάω να παρακολουθήσω το γρασίδι να μεγαλώνει μοιάζει με έξαλλη ιδέα. Όταν βλέπεις το Chobits ο χρόνος είναι ο χειροτερός σου εχθρός. Κάθε φορά που βλέπεις ένα επεισόδιο και τσεκάρεις τη μπάρα για να δεις πόσο έχεις ακόμα (που άμα πίστευες ότι το να τσεκάρεις κάθε 1 sec έχει νόημα, θα το έκανες), ο χρόνος τ' αρχίδι σου λέει: “Μπαστάρδι, έχεις έναν αιώνα επεισοδίου να δεις ακόμα” φορώντας τη μάσκα του trollface. Οπότε τη τακτική που ακολούθησα για να δω το Chobits θα τη παρομοίαζα με το να πίνεις Depon αναβράζον. Κλείνεις τη μύτη σου και το πίνεις μονορούφι για να τελειώσει όσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα αυτή η δυσάρεστη εμπειρία.


Αυτή η άθλια στιγμή που 
ενώ έχεις κλείσει τη μύτη 
σου, καταλαβαίνεις ότι 
αυτό που πίνεις έχει γεύση 
σκατού αλλά παρ' όλα αυτά
 προσπαθείς να πείσεις τον 
εαυτό σου ότι πίνεις Sprite
 χωρίς ζάχαρη.


General Info
To manga ξεκίνησε το 2001, δημιούργημα των CLAMP, μια ομάδα γυναικών mangaka οι οποίες πέρα απ' το Chobits έχουν φτιάξει κι άλλα γνωστά όπως τα ΧΧΧholic, Cardcaptor Sakura και Tsubasa: Reservoir Chronicle και είναι επίσης υπεύθυνες για τη δημιουργία των χαρακτήρων του Code Geass. Πέρα από γνωστό mangaka (mangakισες), έχει επίσης γνωστό σκηνοθέτη (Morio Asaka) και τεράστια εταιρεία που το έφτιαξε, τη Madhouse. Μερικά παραδείγματα για την Madhouse: Monster, Black Lagoon, Highschool Of The Dead, Claymore, Tenjho Tenge και φυσικά Death Note. Ένα πράγμα έχω να πω μόνο. Κρίμα.


Zoom In
Ελάτε όμως τώρα να ρίξουμε μια ματιά στη πλοκή. Η πλοκή λοιπόν χωρίζεται σε δύο βασικά μέρη. Το βαρετό μέρος όπου δε ξέρω καν αν αξίζει να ονομαστεί πλοκή (ας το ονομάσουμε "βαριέμαι τόσο πολύ που πεθαίνω γιατί η καρδιά μου βαρέθηκε να χτυπάει" μέρος) και το δεύτερο μέρος που αποτελεί και την ουσιαστική πλοκή με μια δε-θα-την-έλεγα-κι-αδιάφορη θεματολογία. Μαντέψτε πιο κρατάει περισσότερο.

Αρχικά όμως ας πούμε λίγο πως αρχίζει η ιστορία και ύστερα συζητάμε για το κάθε μέρος ξεχωριστά.

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, ήτανε ένα αγόρι ονόματι Motosuwa Hideki. Το παλικάρι δε τα παίρνει και πολύ τα γράμματα oπότε μετακομίζει στο Tokyo για να παρακολουθήσει prep school (σχολείο ειδικό για όσους έχουν μείνει κάπως πίσω και θέλουν να ξαναδώσουν αντίστοιχες πανελλήνιες) μήπως και περάσει σε καμιά κουτσοσχολή. Επίσης δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην. Καταλάβαμε, φιλότιμο παλικάρι, η δουλεία κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί κτλ. Γενικά για τον Hideki oι μέρες ήταν μοναχικές, οι νύχτες κρύες, μέχρις ότου μια μέρα γυρνώντας σπίτι απ τη δουλειά ένα βράδυ βρίσκει πάνω σε ένα σωρό από σκουπίδια μια όμορφη κοπέλα (-fake and gay! -shut up! έτσι λέγονται τα παραμύθια) η οποία είναι persocom (θα εξηγήσω πιο κάτω). Την παίρνει σπίτι του λοιπόν και την ονομάζει Chi γιατί η κοπελιά μόνο αυτό ήξερε να πει. Από κει και πέρα αρχίζει η μαραθώνια διαδρομή μιας βαρεμάρας που είναι επιβλαβής για την υγεία.


Οι γιατροί μου παν ότι δε πρέπει  να ξαναδώ 
τέτοιο anime γιατί αλλιώς θα ναι αργά


Persocoms
Λίγα λόγια τώρα για το τι είναι τα persocoms. H λέξη persocom λοιπόν (ή pasocon όπως το προφέρουν οι Ιάπωνες) είναι συντομία του personal computer, με λίγα λόγια προσωπικά ρομπότ, τα οποία έχουν τη μορφή κοριτσιών και μπορούν να προγραμματιστούν να κάνουν διάφορα πράγματα. Π.χ μπορούν να μπαίνουν στο Ιnternet και γενικά να ασχολούνται με ηλεκτρονικής φύσης ενέργειες. Βέβαια μπορεις να τις στείλεις και στη κουζίνα να φτιάξουν κανά πιάτο φαί, ή να πλύνουν κανά ρούχο ή ακόμα να “ευχαριστήσουν τον αφέντη τους” (if you know what I mean). Μπορούν να κάνουν ότι φανταστείς, ότι μπορεί να περάσει απο το διεστραμμένο, σαπισμένο με σκουλήκια νου σου. Είναι πάντα και παντού και κοστίζουν μια περιουσία.


I choose fanservice!!!

"Βαριέμαι τόσο πολύ  που πεθαίνω γιατί η καρδιά μου βαρέθηκε να χτυπάει" μέρος
Με το που τη φέρνει σπίτι του λοιπόν τη Chi και τη βάζει μπρος να δουλέψει, ανακαλύπτει ότι είναι κάπως "χαλασμένη". Στην ουσία δεν έχει εγκατεστημένο λογισμικό. Με λίγα λόγια δε μπορεί να κάνει τίποτα. Το μόνο που έχει εγκατεστημένο είναι η δυνατότητα να μαθαίνει. Ωραία  φάση. ΝΟΤ!!!! Γιατί ρε Ηideki, γιατί ρε καλό μου παιδί δεν είδες εκείνο το γαμημένο δισκάκι με το λειτουργικό σύστημα. Θα πήγαινες σπίτι, θα το έβαζες κι όλα μέλι γάλα. Αλλά όχι, πρέπει να βλέπουμε τη Chi να μαθαίνει λέξεις και να ανακαλύπτει το κόσμο. Πρέπει να τη βλέπουμε να πηγαίνει στη παραλία και να αγοράζει σώβρακα. Μετά απ΄ αυτό δείξτε μου και τον Naruto να φτιάχνει ramen με ninjutsu και το υπόσχομαι, δε θα ξαναβαρεθώ στη ζωή μου.


Ουσιαστικό μέρος
Το όλο νόημα του anime επικεντρώνεται στον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Hideki και την Chi και στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα περί ηθικής που προκύπτουν όπως το αν είναι σωστό να παρατήσεις τη γυναίκα σου για ένα ρομπότ. 
Όχι εσύ!!!
Πέρα απ'αυτό υπάρχουν και οι αναφορές σε τεχνητή νοημοσύνη και άλλους κομπιουτερίστικους όρους για να παράγουμε και μια ικανοποιητική δόση nerdικης ντοπαμίνης που χρειάζεται.


Χαρακτήρες


Motosuwa Hideki: Το παλικάρι αυτό έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή στην επαρχία μαζεύοντας άχυρο και ταΐζοντας γελάδια, η αστική ζωή μοιάζει μεγάλη στα μάτια του. Παρ' όλα αυτά δε το βάζει κάτω, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και θέλει να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει ένα persocom το όποιο βάσει των standards της αγροτικής ζωής και της οικονομικής κατάστασής του φαντάζει σαν ένα κάπως άπιαστο όνειρο. Η τύχη του χαμογελάει όμως γιατί του στέλνει τη Chi η οποία είναι και special μοντέλο. Τέλος, σαν κάθε 19χρόνο αγόρι έχει και μια αντίστοιχη libido η οποία εκφράζεται με συλλογές πορνοπεριοδικών, υγρά όνειρα, nosebleeds και τη φαεινή ιδέα να αγοράσει persocom για να σερφάρει στο internet για πορνό.


Chi: Η Chi λοιπόν είναι ένα custom made persocom που ανήκει στη ξακουστή σειρά Chobits που υποτίθεται ότι είναι κάποια πολύ ιδιαίτερα persocoms που μπορούν να έχουν συναισθήματα και ελεύθερη βούληση. Πέρα απ' αυτό η Chi δεν έχει μνήμη, αλλά σιγά σιγά αποκτά κι από ένα μέρος της λόγω ενός lame βιβλίου που διαβάζει το οποίο διηγείται μια πιο lame ιστορία, κι έτσι προχωρά και λίγο η πλοκή. Η οποία πλοκή φτάνει στο τέλος της όταν κι αν η Chi πετύχει το σκοπό της ζωής της δηλαδή βρει τον άντρα που θα 'ναι μόνο γι αυτήν (ο ρε πούστη, νομίζω πως τα δάχτυλά μου ξέρασαν λίγο πάνω στο πληκτρολόγιο καθώς έγραφα). 
                                P.S. H Chi παίρνει μπρος έτσι:


Και γιατί όχι;;;
Άλλοι χαρακτήρες; Υπάρχουν κανα 2-3 αλλά μπροστά στους προαναφερόμενους δεν αξίζει να σχολιαστούν (βαριέμαι κυρίως, καλά, δε χάσατε και τίποτα).

Σχέδιο
Το σχέδιο δεν είναι κακό. Είναι αξιοπρεπές και ειδικά η Chi είναι καλά προσεγμένη. ΑΛΛΑ. Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι τόσο άτονα, βαρετά και "ξεθωριασμένα" που κάνουν τη σχεδόν γκρι μπλούζα των Metallica που έχω απ' τη 3η γυμνασίου (που πλέον χρησιμοποιείται σαν τελευταία λύση πυτζάμας ή ξεσκονόπανο) να μοιάζει με λαμπερό κουστούμι για τα βραβεία Οscar. Είναι τόσο νερόβραστα που το μπεζ στα μάτια σου μοιάζει πλέον με το πιο χαρούμενο χρώμα που υπάρχει στο κόσμο. Τόσο χαρούμενο που πρέπει να σταματήσει να είναι χρώμα και να πάει να γίνει gay rights activist.


Το sum up
Είναι βαρετό αυτό το anime; Ναι, είναι (100η φορά που το λέω). Έχει τίποτα ενδιαφέρον; Δεν είναι κι εντελώς αδιάφορο. Να το δω; Κοιτά, η αρχική μου τάση προς απάντηση είναι όχι αλλά δε θέλω να σε πάρω και στο λαιμό μου. Όσο κι αν το έκραξα, η τελική μου απάντηση είναι "Give it a try". Γιατί στο κάτω κάτω ίσως να βαρεθείς λιγότερο και να ενδιαφερθείς περισσότερο από μένα. Ίσως η δικιά σου "συνεχίζω ή όχι ένα anime" ζυγαριά (εγώ δεν έχω τέτοια) με τα βαρίδια "βαρετό" κι "ενδιαφέρον" να γυρνάει προς το "ενδιαφέρον". Αρχίδια. Δεν έχει νόημα να το δεις. Αλήθεια με πίστεψες; Πλάκα κάνω. Ή όχι;