Chrome Shelled Regios - Koukakou No Regiosu

ΧΑΟΣ

Το  Chrome Shelled Regios (CSR για συντομία) είναι από τα anime που θέλει λίγο ψάξιμο για να το καταλάβεις. Όχι ότι έχει κάνα βαθύ νόημα. Δεν είναι από anime που θα σε κάνουν να φιλοσοφήσεις για το νόημα της ζωής καθώς ψάχνεις στο pc πόσο έληξε το Παναιτωλικός-Θρασύβουλος  ή να σκέφτεσαι το τι θα έκανες για να ζήσεις, πίνοντας ένα ζεστό σαλεπάκι ενώ ατενίζεις το ηλιοβασίλεμα στη ταράτσα που έχεις απλωμένα τα άπλυτα. Καμία σχέση. Απλά είναι ένα χάος.  Σου πετάει πληροφορίες που δεν εξηγεί, πετάει από ιδέα σε ιδέα, σου ρίχνει και ένα παρένθετο μικρό anime μέσα στο κανονικό και σου κάνει ένα κεφάλι καζάνι. Όταν όλα μπουν στη σειρά, (με δική σου προσπάθεια, γιατί το anime στα αρχίδια του σε γράφει) και περιμένεις να δεις τι γίνεται μετά, πάλι μένεις με το δίλδο στο χέρι, γιατί το anime  τελειώνει άκυρα, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς 2η σεζόν, χωρίς ένα ευχαριστώ στη τελική. Άκαρδοι Ιάπωνες, μας ξεζουμίζετε και μετά μας πετάτε σα βρώμικες μπατονέτες! Και αν έχεις την εντύπωση ότι θα το καταλάβεις αν διαβάσεις το manga, φίλε εδώ γελάει κόσμος μαζί σου. Είναι 4 manga, συν 2 light novels, συν κάτι άλλες πίπες (prequel,sequel, prequel του prequel) που ο τελικός του αριθμός  φτάνει και διψήφιο μη σου πω. Κι όμως!

                                                                    

Υπεύθυνοι για αυτό το μπέρδεμα είναι και ο αποπροσανατολισμένος mangaka , ο Shusuke Amagi,  που δε μπορεί να αποφασίσει κάθε φορά τι στο πούτσο θέλει να κάνει, αλλά και το στούντιο, η Zexcs(δημιουργός των legend of legendary heroes, Sister Princess  μεταξύ άλλων) που το έγραψε στα  μικρά ,σαδιστικά ,ψυχρά κόπρανα της, αφήνοντας το καψερό το CSR να βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και πουτσοπρηξίματος. Επίπεδοοοο

Για να κάνουμε όμως μια απόπειρα να βάλουμε  τα πράγματα στη θέση τους.

Πλοκή(;;;;;;)

Η υπόθεση αφορά έναν κόσμο που λέγεται Regios, στο μακρινό μέλλον του. Εκεί η μόλυνση έχει γαμήσει τα πάντα και οι άνθρωποι  ζουν σε κλειστές πόλεις που τους πάνε πέρα δώθε χωρίς να μπορούν να τις ελέγξουν. Κάθε φορά που βρίσκονται, παίζουν ένα fail ξύλο του στυλ  capture the flag και ο νικητής παίρνει ορυχεία για το καύσιμο της πόλης. Έξω από τις πόλεις τώρα ζουν κάτι τέρατα, τα filths monster, που πραγματικά σοδομίζουν και, όποτε το θυμηθούν ή το απαιτεί η εκάστοτε περίπτωση, κάνουν καμία επίθεση στις πόλεις. Μέχρι εδώ καλά.

Ένα υπέρντουκο, ο Layfon Alseif  φεύγει από τη πόλη του , τη Grendan και πάει στη Zuellni, μια πόλη χοντροάσχετων και πιο-weak-πεθαίνεις μαθητών για να σπουδάσει. Εκεί τον παίρνουν χαμπάρι και τον βάζουν στο fail στρατό τους, όπου απλά δεν υπάρχει αντίσταση. Μέχρι εδώ όλα καλά…

                                                            

Το τι γίνεται μετά είναι, άσε. Γίνονται προσπάθειες να εξηγηθεί το πώς φτιάχτηκαν  οι πόλεις και τα συστήματα πλοήγησης, που εδώ είναι κάτι ηλεκτρονικές νεράιδες που υποτίθεται ότι είναι πολύ δυνατές, αλλά και πως ελέγχονται, που φυσικά ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Πετάγονται κάτι τύποι με μάσκες λύκων και κάτι λένε για έναν Ignasi που έβλεπε ένα όνειρο (μάλλον ήταν οι καφετζούδες του anime). Αυτούς τους πολεμάει ένας τύπος που ποτέ δεν εξηγεί ποιος είναι. Κάπου  κολλάει η ιστορία μια τύπισσας, τη Saya, δείχνει σε άκυρα σημεία ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ANIMATION! ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ! Και τα ανεξήγητα συνεχίζουν με το πώς δημιουργήθηκαν κάτι υπερόπλα, τα Heavens Blades που τα έχει η Grendan. Τι ρόλο παίζει μια γκόμενα που ίσως ελέγχει τις νεράιδες, γιατί όλες γουστάρουν τον πρωταγωνιστή; ΤΙ ΣΤΟ ΠΟΥΤΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΙΜΕ;;
                                         

Χαρακτήρες

Οι μεγάλες κατηγορίες στο CSR είναι δυο. Οι φίλοι του Layfon και οι λιγότερο φίλοι του Layfon. Kαμία δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Η πρώτη ομάδα:

Mετάφραση:
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΩΣΤΕ ΜΕ!!

Νina Antwalk: Η αρχηγός του λόχου του πρωταγωνιστή. Μια βλαμμένη  κλαψομούνα καργιόλα που όλη την ώρα τρέχει πίσω από τον Layfon σα σκυλάκι. Το παίζει δυνατή αλλά το μόνο που κάνει είναι να νικάει κάτι κομπάρσους και μετά να τρώει πούτσες μέχρι το λαρύγγι. Δε κάνει τίποτε χρήσιμο.

Shirnad: O σκοπευτής της ομάδας. Το παίζει γόης, είναι άχρηστος.

Μηχανικός: Ο μηχανικός της ομάδας, τους φτιάχνει τα όπλα. Επίπεδα κομπαρσίλας: επικίνδυνα υψηλά.

Felli: Μια ψυχοκινητική που ουσιαστικά λειτουργεί σαν το smartphone   της ομάδας, τους επιτρέπει να βρίσκουν πράγματα και να chataroun. Ανέκφραστη στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι του στυλ "δε μου αρέσει αυτό που κάνω" και στο τέλος αυτό ακριβώς κάνει. Γουστάρει τον Layfon (αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ τις γυναίκες του anime). Όσο παράξενο  και αν φαίνεται, είναι από τις πιο συμπαθητικές μορφές .                                       

Έτσι είναι σε ΌΛΟ ΤΟ ΑΝΙΜΕ

Layfon: Ο πρωταγωνιστής. Από τις πίο ανέκφραστες μορφές που έχω δει. Κλασσική attention whore και θύμα, καταλήγει να πολεμάει συνέχεια για τη πόλη που πήγε, τη Zuellni. Να σημειωθεί ότι εκέι είχε πάει για να μη πολεμάει. Plan fail. Πού και πού σκάνε εικόνες από το παρελθόν του, που φαίνεται πιο ενδιαφέρον από το παρόν. Ηταν heaven blade receiver , δηλαδή είχε ένα από τα 12 υπερτουμπανο γαμάουα όπλα, και έστηνε αγώνες, τον έδιωξαν όμως γιατί έκοψε το χέρι ενός τύπου. Κρίμα που ένα τέτοιο παλικάρι κατέληξε να είναι το παιδί για τα θελήματα μιας αποτυχημενης πόλης. Είναι τούμπανος και δέρνει κόσμο συνέχεια, με τη κλασσική φάτσα χαιβάνι  που τον χαρακτηρίζει. Aλλα προτιμάς αυτή τη φάτσα όταν παίζει ξύλο, γιατί η εναλλακτική είναι αυτή η φάτσα όταν λέει το πόσο δύσκολα πέρασε στο ορφανοτροφείο, στη προπόνηση, στη Grendan, στους αγώνες, στο σύλλογο φίλων Ξανθόπουλου, στο κομμωτήριο, στο σχολείο που τον πείραζαν τα άλλα παιδάκια.

Leerin:  Μια παιδική φίλη που Layfon που μάλλον ελέγχει τις νεράιδες που κουνάνε τις πόλεις. Επίσης είναι κόρη της πιο δυνατής  τύπισσας του anime, της βασίλισσας της Grendan. Πατέρας της δηλώνει προς το παρόν ο δάσκαλος του Layfon. And that’s all folks!

Υπόλοιποι.

Στο anime παρουσιάζονται και κάμποσοι άλλοι, που όμως είτε επειδή παρουσιάζονται για λίγο, είτε επειδή είναι τελείως ασήμαντοι, είτε γιατί δεν νοιάζει κανέναν να σου πει κάτι γι αυτούς, λίγο πολύ περνούν στο ντούκου. Τέτοιες περιπτώσεις είναι ο αδερφός της Felli, ο Karian Loss, αρχηγός της Zuellni, o οποίος είναι κλασσικός γραφειοκράτης που τον νοιάζει η ασφάλεια της πόλης και έχει και ένα σύνδρομο με την αδερφή του. Άλλη είναι η βασίλισσα της Grendan , (που ποτέ δεν αναφέρει το ονομά της) μια καργιόλα milf που σου σπάει τα αρχίδια όσο παίζει (ευτυχώς όχι πολύ). Οι άλλοι είναι πιο αδιάφοροι και από εεεε…, κάτι αδιάφορο.

Σχέδιο

Το σχέδιο του Regios διακατέχεται από μια τριπλή προσωπικότητα. Οι εξηγήσεις για αυτό είναι δύο. Η πρώτη είναι ότι ο σχεδιαστής ήταν σχιζοφρενής και  άκουγε φωνές από το υπερπέραν. Η δεύτερη είναι ότι το anime το έφτιαξαν τρείς ομάδες. Η πρώτη έκανε τις μάχες. Αντικειμενικά το καλύτερο στοιχείο του anime, ωραία συγκροτημένες, παραδοσιακές και εντυπωσιακές. Really fun to watch. Ωραία σκηνοθετημένες, με όμορφα, κλασσικά power ups, πραγματικά γεμίζουν κάπως τα κενά. Όσο προλαβαίνουν  δηλαδή γιατί με τον Layfon εκεί μέσα κανείς δεν έχει τι θράσος να αναπνεύσει για πολύ.

Η δεύτερη ομάδα έκανε όλα τα άλλα. Και μάλλον βαριόταν. Όταν δε πολεμούν ο τύποι είναι σα να πέφτουν σε νάρκη. Ειδικά όταν φορούν κάτι βλαμμένες μαύρες στολές, εκεί πραγματικά θυμίζουν τα ανθρωπάκια τα Lego, για τέτοια κινητικότητα μιλάμε. Δηλαδή έλεος ρε φίλε, εν έτη 2009 να έχουμε σχέδιο πιο μουντό και ανέμπνευστο και από αίθουσα αναμονής του ΙΚΑ.

 

Πω ρε φίλε, έλεος δηλαδή.
Σα ρομπότ που περιμένει να 
γίνει παλιοσίδερα είναι

Κάπως έτσι μοιάζουν  όταν δε πολεμάν,
 πιστή αντιγραφή όμως.

Για να μην είμαστε και άδικοι, που και που σκάνε κάτι ωραίες σκηνές, κυρίως μακρινά τοπία, ή φάσεις κλεμμένες από άλλα anime, όπως το πανέμορφο Kaze Νo Τani Νo Naushica (η Ναυσικά των Ανέμων, αχ τι μου θύμησες…),  το Tengi Myoh,  ή ακόμα και το outsider Blue Gender. Γενικά το anime  δε έχει καν αποφασίσει τι θα είναι. Harem, high school, sci-fi, drama, comedy, military, τι στο πούτσο θα κάνει στη ζωή του δε ξέρει. Αυτό τα μπλέκει όλα και ό, τι βγει.

H Zuellni. Είναι όμορφη τουλάχιστον

Επίσης η μουσική αποτελεί μια ακόμα εντελώς άκυρη πλευρά. Ανούσια μέχρι εμετού στο μεγαλύτερο μέρος της, ξεχώρισε μόνο ευχάριστα το jingle της battle music, που είναι σαν ήχος κλήσης παλιού κινητού παντόφλας. Θυμάται κανείς κάτι  παλιά Motorola  σαν τούβλα; Ε, κάτι τέτοιο. ΤΟ 2009. ΝΤΡΟΠΉ! Πιασιάρικο όμως. ΔΙΠΛΗ ΝΤΡΟΠΗ!

Η τρίτη ομάδα, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει, είπε να κάνει άλλο anime. Και επειδή δεν υπήρχαν λεφτά ο σκηνοθέτης είπε "Χώστε τα σε ένα ρε, δε παίζει θέμα, το πολύ  πολύ να μπερδευτούν λίγο παραπάνω αλλά ποιος χέστηκε". Έτσι έχουμε σε άκυρες σκηνές την ιστορία της Saya, μια τύπισσας που βγάζει όπλα από το σώμα της και από την οποία αφήνεται να εννοηθεί ότι προήλθαν τα Heavens Blades και αυτή είναι η μόνη του λογική σχέση  με το κανονικό anime. Η Saya συνοδεύεται από ένα Alucard wannabe που πραγματικά σε διασκεδάζει και σου φέρνει στο μυαλό τον τρανσυλβανό γόη με τα κόκκινα, που αυτό από μόνο του είναι  αρκετό προσόν. Το σχέδιο του είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, ειδικά σε αυτό το anime  από τα καλύτερα σημεία. Θα μπορούσες να το περιγράψεις κάτι ανάμεσα σε Hellsing Ultimate και Darker Than Black, με αναφορές σε Gantz και Sin City! Ωραίο, σκοτεινό σου κινεί τη περιέργεια και σε ψήνει να το δεις. Κρίμα που κρατά τόσο λίγο. Βέβαια, για λόγους σκιώδεις και ύποπτα κινούμενους στη νύχτα του μυαλού του σκηνοθέτη, του Itsue Kawasaki, οι φιγούρες σε αυτό το  μικρο- anime  μιλάνε Αγγλικά με τη γνωστή, αγαπημένη, σάπια ιαπωνική προφορά, επομένως δε σε αφήνει να το ευχαριστηθείς τόσο πολύ. Του αφαιρεί αρκετή σκοτεινίλα και την αντικαθιστά με σκέτη νίλα. Τι να πω, μάλλον θα φοβήθηκαν μην επισκιάσει το κανονικό. Λες και είναι δύσκολο το κέρατο μου με τους κομπλέξες .

Eντυπωσιακό για τα δεδομένα του

O alucard wannabe

H Saya

Ακόμα και τα τέρατα σε αυτό το anime των 15 λεπτών συνολικά είναι καλύτερα απότι στο κανονικό. Δηλαδή ρε πούστη μου, τεράστια τέρατα γεμάτα μίσος, λες και έχουν μόνιμη δυσκοιλιότητα φαίνονται λίγότερο απειλητικά απο ότι μια κρεατόμαζα που θυμίζει το meme FOREVER ALONE

Με το χέρι στη καρδιά, ποιο 
θα προτιμούσατε να δείτε;;;;; 

Και μετά και μετά…

Τι να σας πω κι εγώ. Θα ήθελα να πω κάτι αλλά τα πράγματα δε με βοηθάνε. Όσο το έβλεπα αρκετές φορές μπήκα στο πειρασμό και το προχώρησα μέχρι να βρω κάποια σκηνή που δε με λένε αμπελοφιλοσοφίες και παίζουν ξύλο. Το anime χάνεται στις πολλές ιδέες του και ουσιαστικά δεν αξιοποιεί κάποια. Η πληθώρα ανούσιων fillers χαρακτήρων σε κουράζει. Και δεν είναι να πεις οτι βγαίνει άκρη. Παρόλα αυτά έχει αρκετά καλά σημεία που μου έδωσαν τη δύναμη και το συνέχισα και σε στιγμές το ευχαριστήθηκα  κιόλας (όχι μόνο στη ωμή βία). Θα το συνιστούσα σε κανέναν αρκετά πρόθυμο να ψάξει γι αυτό ή σε κάποιον που θέλει άλλη μια δόση από super-power shounen. Στη τελική αν θες, δες το για τη τιμή των όπλων.

Βαθμός:4/10

Anime Cliche #5

#5 Μασκότ ή θάνατος       
    

Θα εμφανίζεσαι σε κάθε επεισόδιο, θες δε θες

Η επίθεση φλωριάς στα anime είναι παλιά και ισχυρή. Πότε με μουνοκλάματα του στυλ ''μη τους σκοτώσεις, δε πειράζει που σου έσφαξαν την οικογένεια'', πότε με χαριτωμένους χαρακτήρες (ο Chopper από ΟΡ είναι καλό παράδειγμα).

Παρόλα αυτά πολλά anime/manga επέζησαν την επίθεση και κράτησαν ψηλά τη σημαία της τεστοστερόνης, αρνούμενα να βάλουν τέτοιου είδους μιάσματα στο σχεδιο τους. Αυτά στις αρχές του '80 που οι άντρες (και οι γυναίκες) είχαν ακόμα τρίχες στα οργανά τους. Έτσι έχουμε σειρές όπως το Ηokuto Νo Κen, Umi No Triton, πχ και πολλά άλλα.

Οι σχεδιαστές όμως και οι εταιρείες δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Προκειμένου να κερδίσουν το αντίστοιχο κοινό της Ντόρας της μικρής εξερευνήτριας ή κάποιον που δε βλέπει κανονικά anime γιατί τα θεωρεί mainstream (true story) και πολιορκημένοι απο στρατιές κοριτσιών που ανέδιδαν τη μυρωδιά που έχει το  αίμα της πρώτης περιόδου, ήθελαν να κάνουν τις σειρές πιο προσεγγίσιμες, λίγο πιο νερουλές ρε παιδί μου, ξεχωρίζοντας μια για πάντα τα είδη που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα (shounen, shoujo, seinen, josei).

Έτσι έχουμε τις μασκότ. Σήμερα όλα τα anime έχουν μια χαριτωμένη μασκότ που απλά πετάγεται σε άκυρες στιγμές λέει κάτι (και καλά) αστείο και μετά πάλι πούλο. Έτσι εσύ δεν τη πολυπροσέχεις αλλά, σα το βιαστή , είναι εκεί και περιμένει πότε θα σε γαμήσει. Επιπλέον είναι η φιγούρα που λιώνει στο merchandise αφού αυτός είναι και ο κύριος λόγος παραγωγής της.

Παρε κατάντια

Κάποια anime το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω και δίνουν λειτουργικό ρόλο στις μασκότ τους. Ενδεικτικά, στο Tsubasa Chronicle η μασκότ (Μokona) χρησιμοποιείται και ως κινητό για να μιλάνε με τη μάγισσα, και ως μεταφορικό μέσο αλλά και ως κατοικίδιο / ψυχολόγος / comic relief / σάκος του μποξ / τασάκι / ανιχνευτής / κάδος σκουπιδιών και γενικά ένα απροσδιόριστο πράγμα που έχει περισσότερο screen time από τη πρωταγωνίστρια. Στο Fairy Tail πάλι οι μασκότ (κάτι γάτες με φτερά) αυξάνονται σε κάθε arc. Έτσι είχαμε στην αρχή 1, μετά βρήκε γκόμενα (2) και τώρα έχει και κολλητό-ανταγωνιστή (3) και μετά βρίσκει και αντίπαλο (4,5). Για να μην αναφέρουμε οτι σε ένα arc αυτές οι μαλακείες είχαν κεντρικο ρόλο! Επίσης υπάρχει και αυτή η ανούσια φιγούρα

Μπουκώσου και ΨΟΦΑ ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ

Αν υπήρχαν μόνο σε παιδικά anime δε θα με πείραζε, γιατί ντάξει, οκ, λογικό, κατανοητό, το 5χρονο θα βγει ο σχιζοφρενής μαθητής με το πόδι καρέκλας αμα βλέπει μόνο ξεκοιλιάσματα. Οι μεγαλύτεροι όμως, γιατί πρέπει να τα ανεχόμαστε σε anime όπως το Bleach, D.Gray-Man,Toriko, Buso Renkin, History's Strongest Disciple Kenichi, Soul Eater, To Aru Majutsu No Index, Μar, Rave Master, Tower Of DruagaTrigun , TTGL, Kimagure Orange Road, Macross 7, Dai Mahou Touge, Gundam (όχι που θα έλειπε), Eureka 7, και ένα σωρό άλλα, από τελειωμένα harem (Ichiba Ushiro Νo Daimao) μέχρι κάφρικες σφαγές (Higurashi) ή μεταφυσικά (Zombie Loan).
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΒΛΑΜΕΝΗ ΜΑΣΚΟΤ, ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΙΜΕ ΜΟΥ!!!!!!

Chobits

2002, 26 επεισόδια

Chobits. Ένα anime που κατέχει τη περήφανη θέση του 3ου χειρότερου anime που έχω δει. Όχι, όχι, μη με παρεξηγείτε, δεν είναι κακό. Αλλά Θεέ, είναι βαρετό. Τόσο βαρετό που η σκέψη του να σταματήσω να το βλέπω και να πάω να παρακολουθήσω το γρασίδι να μεγαλώνει μοιάζει με έξαλλη ιδέα. Όταν βλέπεις το Chobits ο χρόνος είναι ο χειροτερός σου εχθρός. Κάθε φορά που βλέπεις ένα επεισόδιο και τσεκάρεις τη μπάρα για να δεις πόσο έχεις ακόμα (που άμα πίστευες ότι το να τσεκάρεις κάθε 1 sec έχει νόημα, θα το έκανες), ο χρόνος τ' αρχίδι σου λέει: “Μπαστάρδι, έχεις έναν αιώνα επεισοδίου να δεις ακόμα” φορώντας τη μάσκα του trollface. Οπότε τη τακτική που ακολούθησα για να δω το Chobits θα τη παρομοίαζα με το να πίνεις Depon αναβράζον. Κλείνεις τη μύτη σου και το πίνεις μονορούφι για να τελειώσει όσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα αυτή η δυσάρεστη εμπειρία.

Αυτή η άθλια στιγμή που 

ενώ έχεις κλείσει τη μύτη 

σου, καταλαβαίνεις ότι 

αυτό που πίνεις έχει γεύση 

σκατού αλλά παρ' όλα αυτά

 προσπαθείς να πείσεις τον 

εαυτό σου ότι πίνεις Sprite

 χωρίς ζάχαρη.

General Info
To manga ξεκίνησε το 2001, δημιούργημα των CLAMP, μια ομάδα γυναικών mangaka οι οποίες πέρα απ' το Chobits έχουν φτιάξει κι άλλα γνωστά όπως τα ΧΧΧholic, Cardcaptor Sakura και Tsubasa: Reservoir Chronicle και είναι επίσης υπεύθυνες για τη δημιουργία των χαρακτήρων του Code Geass. Πέρα από γνωστό mangaka (mangakισες), έχει επίσης γνωστό σκηνοθέτη (Morio Asaka) και τεράστια εταιρεία που το έφτιαξε, τη Madhouse. Μερικά παραδείγματα για την Madhouse: Monster, Black Lagoon, Highschool Of The Dead, Claymore, Tenjho Tenge και φυσικά Death Note. Ένα πράγμα έχω να πω μόνο. Κρίμα.


Zoom In
Ελάτε όμως τώρα να ρίξουμε μια ματιά στη πλοκή. Η πλοκή λοιπόν χωρίζεται σε δύο βασικά μέρη. Το βαρετό μέρος όπου δε ξέρω καν αν αξίζει να ονομαστεί πλοκή (ας το ονομάσουμε "βαριέμαι τόσο πολύ που πεθαίνω γιατί η καρδιά μου βαρέθηκε να χτυπάει" μέρος) και το δεύτερο μέρος που αποτελεί και την ουσιαστική πλοκή με μια δε-θα-την-έλεγα-κι-αδιάφορη θεματολογία. Μαντέψτε πιο κρατάει περισσότερο.

Αρχικά όμως ας πούμε λίγο πως αρχίζει η ιστορία και ύστερα συζητάμε για το κάθε μέρος ξεχωριστά.

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, ήτανε ένα αγόρι ονόματι Motosuwa Hideki. Το παλικάρι δε τα παίρνει και πολύ τα γράμματα oπότε μετακομίζει στο Tokyo για να παρακολουθήσει prep school (σχολείο ειδικό για όσους έχουν μείνει κάπως πίσω και θέλουν να ξαναδώσουν αντίστοιχες πανελλήνιες) μήπως και περάσει σε καμιά κουτσοσχολή. Επίσης δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην. Καταλάβαμε, φιλότιμο παλικάρι, η δουλεία κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί κτλ. Γενικά για τον Hideki oι μέρες ήταν μοναχικές, οι νύχτες κρύες, μέχρις ότου μια μέρα γυρνώντας σπίτι απ τη δουλειά ένα βράδυ βρίσκει πάνω σε ένα σωρό από σκουπίδια μια όμορφη κοπέλα (-fake and gay! -shut up! έτσι λέγονται τα παραμύθια) η οποία είναι persocom (θα εξηγήσω πιο κάτω). Την παίρνει σπίτι του λοιπόν και την ονομάζει Chi γιατί η κοπελιά μόνο αυτό ήξερε να πει. Από κει και πέρα αρχίζει η μαραθώνια διαδρομή μιας βαρεμάρας που είναι επιβλαβής για την υγεία.

Οι γιατροί μου παν ότι δε πρέπει  να ξαναδώ 
τέτοιο anime γιατί αλλιώς θα ναι αργά

Persocoms
Λίγα λόγια τώρα για το τι είναι τα persocoms. H λέξη persocom λοιπόν (ή pasocon όπως το προφέρουν οι Ιάπωνες) είναι συντομία του personal computer, με λίγα λόγια προσωπικά ρομπότ, τα οποία έχουν τη μορφή κοριτσιών και μπορούν να προγραμματιστούν να κάνουν διάφορα πράγματα. Π.χ μπορούν να μπαίνουν στο Ιnternet και γενικά να ασχολούνται με ηλεκτρονικής φύσης ενέργειες. Βέβαια μπορεις να τις στείλεις και στη κουζίνα να φτιάξουν κανά πιάτο φαί, ή να πλύνουν κανά ρούχο ή ακόμα να “ευχαριστήσουν τον αφέντη τους” (if you know what I mean). Μπορούν να κάνουν ότι φανταστείς, ότι μπορεί να περάσει απο το διεστραμμένο, σαπισμένο με σκουλήκια νου σου. Είναι πάντα και παντού και κοστίζουν μια περιουσία.

I choose fanservice!!!

"Βαριέμαι τόσο πολύ  που πεθαίνω γιατί η καρδιά μου βαρέθηκε να χτυπάει" μέρος
Με το που τη φέρνει σπίτι του λοιπόν τη Chi και τη βάζει μπρος να δουλέψει, ανακαλύπτει ότι είναι κάπως "χαλασμένη". Στην ουσία δεν έχει εγκατεστημένο λογισμικό. Με λίγα λόγια δε μπορεί να κάνει τίποτα. Το μόνο που έχει εγκατεστημένο είναι η δυνατότητα να μαθαίνει. Ωραία  φάση. ΝΟΤ!!!! Γιατί ρε Ηideki, γιατί ρε καλό μου παιδί δεν είδες εκείνο το γαμημένο δισκάκι με το λειτουργικό σύστημα. Θα πήγαινες σπίτι, θα το έβαζες κι όλα μέλι γάλα. Αλλά όχι, πρέπει να βλέπουμε τη Chi να μαθαίνει λέξεις και να ανακαλύπτει το κόσμο. Πρέπει να τη βλέπουμε να πηγαίνει στη παραλία και να αγοράζει σώβρακα. Μετά απ΄ αυτό δείξτε μου και τον Naruto να φτιάχνει ramen με ninjutsu και το υπόσχομαι, δε θα ξαναβαρεθώ στη ζωή μου.


Ουσιαστικό μέρος
Το όλο νόημα του anime επικεντρώνεται στον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Hideki και την Chi και στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα περί ηθικής που προκύπτουν όπως το αν είναι σωστό να παρατήσεις τη γυναίκα σου για ένα ρομπότ. 

Όχι εσύ!!!

Πέρα απ'αυτό υπάρχουν και οι αναφορές σε τεχνητή νοημοσύνη και άλλους κομπιουτερίστικους όρους για να παράγουμε και μια ικανοποιητική δόση nerdικης ντοπαμίνης που χρειάζεται.


Χαρακτήρες

Motosuwa Hideki: Το παλικάρι αυτό έχοντας ζήσει όλη του τη ζωή στην επαρχία μαζεύοντας άχυρο και ταΐζοντας γελάδια, η αστική ζωή μοιάζει μεγάλη στα μάτια του. Παρ' όλα αυτά δε το βάζει κάτω, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και θέλει να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει ένα persocom το όποιο βάσει των standards της αγροτικής ζωής και της οικονομικής κατάστασής του φαντάζει σαν ένα κάπως άπιαστο όνειρο. Η τύχη του χαμογελάει όμως γιατί του στέλνει τη Chi η οποία είναι και special μοντέλο. Τέλος, σαν κάθε 19χρόνο αγόρι έχει και μια αντίστοιχη libido η οποία εκφράζεται με συλλογές πορνοπεριοδικών, υγρά όνειρα, nosebleeds και τη φαεινή ιδέα να αγοράσει persocom για να σερφάρει στο internet για πορνό.

Chi: Η Chi λοιπόν είναι ένα custom made persocom που ανήκει στη ξακουστή σειρά Chobits που υποτίθεται ότι είναι κάποια πολύ ιδιαίτερα persocoms που μπορούν να έχουν συναισθήματα και ελεύθερη βούληση. Πέρα απ' αυτό η Chi δεν έχει μνήμη, αλλά σιγά σιγά αποκτά κι από ένα μέρος της λόγω ενός lame βιβλίου που διαβάζει το οποίο διηγείται μια πιο lame ιστορία, κι έτσι προχωρά και λίγο η πλοκή. Η οποία πλοκή φτάνει στο τέλος της όταν κι αν η Chi πετύχει το σκοπό της ζωής της δηλαδή βρει τον άντρα που θα 'ναι μόνο γι αυτήν (ο ρε πούστη, νομίζω πως τα δάχτυλά μου ξέρασαν λίγο πάνω στο πληκτρολόγιο καθώς έγραφα). 
                                P.S. H Chi παίρνει μπρος έτσι:

Και γιατί όχι;;;

Άλλοι χαρακτήρες; Υπάρχουν κανα 2-3 αλλά μπροστά στους προαναφερόμενους δεν αξίζει να σχολιαστούν (βαριέμαι κυρίως, καλά, δε χάσατε και τίποτα).

Σχέδιο
Το σχέδιο δεν είναι κακό. Είναι αξιοπρεπές και ειδικά η Chi είναι καλά προσεγμένη. ΑΛΛΑ. Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι τόσο άτονα, βαρετά και "ξεθωριασμένα" που κάνουν τη σχεδόν γκρι μπλούζα των Metallica που έχω απ' τη 3η γυμνασίου (που πλέον χρησιμοποιείται σαν τελευταία λύση πυτζάμας ή ξεσκονόπανο) να μοιάζει με λαμπερό κουστούμι για τα βραβεία Οscar. Είναι τόσο νερόβραστα που το μπεζ στα μάτια σου μοιάζει πλέον με το πιο χαρούμενο χρώμα που υπάρχει στο κόσμο. Τόσο χαρούμενο που πρέπει να σταματήσει να είναι χρώμα και να πάει να γίνει gay rights activist.


Το sum up
Είναι βαρετό αυτό το anime; Ναι, είναι (100η φορά που το λέω). Έχει τίποτα ενδιαφέρον; Δεν είναι κι εντελώς αδιάφορο. Να το δω; Κοιτά, η αρχική μου τάση προς απάντηση είναι όχι αλλά δε θέλω να σε πάρω και στο λαιμό μου. Όσο κι αν το έκραξα, η τελική μου απάντηση είναι "Give it a try". Γιατί στο κάτω κάτω ίσως να βαρεθείς λιγότερο και να ενδιαφερθείς περισσότερο από μένα. Ίσως η δικιά σου "συνεχίζω ή όχι ένα anime" ζυγαριά (εγώ δεν έχω τέτοια) με τα βαρίδια "βαρετό" κι "ενδιαφέρον" να γυρνάει προς το "ενδιαφέρον". Αρχίδια. Δεν έχει νόημα να το δεις. Αλήθεια με πίστεψες; Πλάκα κάνω. Ή όχι;

Tengen Toppa Gurren Lagann

2007, 27 eps

Ttgl. Ή όπως προτιμώ να το λέω  Teeeeeeeengen Toοppa GUUUUUUUUREN LAAAAAAAAAAAAgaaan!

Η απάντηση στο ότι κάποιος δεν έχει δει το ttgl   είναι το "α, δε βλέπεις anime ε;;". Κάποια πράγματα δεν είναι υποκειμενικά. Κάποια πράγματα δε γίνεται να τα αγνοήσεις. Κάποια πράγματα είναι τόσο μεγάλα που μοιάζεις με τρίχα όταν τα κοιτάζεις . Το TTGL είναι ένα από αυτά. Δε νοείται άνθρωπος που βλέπει anime και να μην έχει δει αυτό το υπέρτατο σε βαθμό ψύχωσης anime. Τι είπες; Ναι εσύ στο βάθος, τι είπες; Το είδες και δε σου άρεσε; Cheesy, mainstream? Another space opera? Κοίτα, υπό άλλες συνθήκες θα συμφωνούσα, τώρα όμως ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΕ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΒΡΩΜΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΝOODLES ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!@@ Oποιος έχει δει το Tengen και δε συγκινήθηκε δεν είναι άνθρωπος, αλλά κάποιο σατανικό cyborg σταλμένο από κάποια κακόβουλη φυλή της εξώτερης κόλασης, ίσως και από τον Κθούλου τον ίδιο.

Όλοι μας χρωστάμε άπειρη ευγνωμοσύνη σε όσους μας το πρότειναν στις αρχές μας (thanks στο ξαναλέω και από δω). Kαι όλος ο κόσμος χρωστάει γενικά στους Hirouki Imaishi (σκηνοθέτη) και Kazuki Nakashima (σεναριογράφο), αλλά και στη γνωστή και πολυαγαπημένη GAINAX (Evangelion and that’s enough) και καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή να τo δείξουμε. Κάτι απλό και λιτό, μια παρέλαση, μια εθνική γιορτή, ένα φεστιβάλ στη τελική.

Τέλος πάντων θα το οργανώσουμε σε άλλη φάση αυτό. Πάμε να δούμε λίγο καλυτέρα το TTGL,(απαραίτητα εφόδιο γυαλιά σε σχήμα V, τρυπάνι από την εργαλειοθήκη του γείτονα, και τιρμπουσόν για το κρασί κάνει βέβαια, και βλέμμα πλάνο στον ουρανό και πότε-πότε στην οθόνη).

                                       

                                         
Πλοκάρα

Σε μια υπόγεια πόλη ένας ταπεινός  και ψιλό loser σκαφτιάς, ο Simmon, βρίσκει ένα μικρό τρυπάνι και το κεφάλι ενός robot. Μετά το ταβάνι της σπηλιάς σπάει και πέφτουν στα κεφάλια τους ένα ζουμερό πιπίνι ονόματι Yoko και ένα τέρας που πάλευαν. Ο Simmon με τη βοήθεια του κολλητού του Kamina στριμώχνονται μέσα στο κεφάλι εν την εν λόγω δεσποινίδα, νικούν το τέρας και βγαίνουν στην επιφάνεια, που όλοι τους έλεγαν ότι δεν υπάρχει.  Εκεί μαθαίνουν ότι τη Γή ελέγχουν κάτι ανθρωπόμορφα ζώα, οι Beastmen που  οδηγούν κάτι mecha, τα Gunmen (θα επανέλθω). Με πολύ κόπο και αρχιδίλα, κυρίως από τον θεό Kamina και μετά από τον ημίθεο Simmon η ομάδα των ηρώων καταφέρνουν να πάρουν αρχικά κάτι Gunmen, μετά ένα μεγαλύτερο, μετά τη Γη, το ηλιακό σύστημα και τέλος ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ γράφοντας με αίμα και σπέρμα το όνομα τους στα άστρα και τα μυαλά μας.

                                                       

Οwned BITCHES!!

Η υπόθεση έχει χαρακτηριστεί τρυπάνι και όχι άδικα. Ξεκινάει απλά, σιγά-σιγά σε σκάβει και προχωράει όλο και βαθύτερα, τόσο, που μετά από κάποια στιγμή Ο,ΤΙ και να δείξει σου φαίνεται όχι μόνο λογικό αλλά και αναγκαίο. Όλα τα στοιχεία δένονται σφικτά σε ένα καλά ενορχηστρωμένο  πλαίσιο.

Κύριο συστατικό της πλοκής είναι η ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗ , αυτές  οι στιγμές που σκέφτεσαι ότι πρέπει να εφευρεθεί μια καινούργια μονάδα μέτρησης για να καταλάβεις  πόσο παλικάρια είναι όλοι στο TTGL. Όλοι. Δεν υπάρχει κομπάρσος εδώ, μόνο τύποι με περισσότερο και λιγότερο screen time. Ακόμα και ο τύπος που έπαιξε 10 λεπτά κάποια στιγμή θα κάνει  κάτι τόσο γαμάτο που θα ντραπείς που δε θυμόσουν το όνομά του. Οι καταστάσεις και οι μάχες στις οποίες μπλέκουν είναι τόσο δύσκολες που ξεπερνάνε κατά πολύ τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Μιλάμε για Τσακ Νόρις lvl (over 9000…) και η επιβίωση κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι, παρά το γεγονός οτι πρόκειται για shounen. Ετσι που τους βλέπεις να ψοφάνε σα τις μύγες, πραγματικά δε σε νοιάζει το πώς θα σωθούν. Ακόμα και μια πόρτα να άνοιγε πάνω από τον εκάστοτε εχθρό και έριχνε πάνω του ένα τεράστιο πιάνο δε θα σε ένοιαζε, αρκεί να σωθούν κάποιοι από τις μορφάρες του TT (αχ, φευ…)

Ναι, εντάξει, παραδείγματα τέτοιου είδους είχαμε και στο παρελθόν με τα Vandread, Iron Tribe, Eureka Seven, Crest / Banners Οf Τhe Star, Space Battleship Yamato και αρκετά άλλα. Ποτέ όμως με τέτοιο αίσθημα, με τόσο cool συμπεριφορά. Στη τελική κανένα από τα παραπάνω δε σε έκανε να θέλεις να βγεις έξω με ένα τιρμπουσόν, να καβαλήσεις ένα μηχανάκι για Gunman και να φωνάζεις "who the hell do you think I aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam??".

Για τη mecha πλευρά του πράγματος. Η τεχνολογία και η υπερβολή σε τέτοιου είδους anime  είναι πιο αναπόφευκτα και από το κατούρημα και το ρέψιμο μετά τη μπύρα. Εδώ όμως πραγματικά γαμήθηκε ο Δίας. Τα mecha ούτε σταθερό σχήμα έχουν, ούτε δυνάμεις, αφού αλλάζουν ανάλογα με τη θέληση όποιου τα οδηγάει (στο μεγαλύτερο μέρος του Simmon). Έτσι για να δείξουν ότι είναι οι πιο μαμιάδες,  τα mecha εδώ ξεπερνούν το σύμπαν και σε κάποια φάση παίζουν ξύλο πετώντας γαλαξίες ο ένας στον άλλον. Τα μεγαλύτερα mecha ever. Ο μόνος που θα μπορούσε να σπάσει αυτό το ρεκόρ είναι φυσικά οι ίδιοι, γι' αύτο τα ξαναέκαναν, ακόμη μεγαλύτερο.

 Largest mecha  ever
Υπολογίστε περίπου ότι είναι τα πάντα επί άπειρο

Για τους mechaτζήδες είναι άλλο ένα παράδειγμα υπεροχής των τεράστιων robot. Για τους υπόλοιπους ένα χτύπημα κάτω από τη μέση με σιδερολοστό, γιατί δυστυχώς εδώ ισχύει.

Σχέδιο

Το σχέδιο του TTGL στην αρχή φαντάζει κάπως χαζούλικο, όπως ένα τρίχρονο που τα βάζει με σφίκτερμαν. Μετά όμως καταλαβαίνεις ότι το τρίχρονο είναι από την Ιαπωνία, όπου σύμφωνα με τα anime τα παιδιά είναι ισχυρότερα και καλύτερα σε όλα από τους ενήλικες και έτσι ο τούμπανος γίνεται ζωοπλαγκτόν. Το σχέδιο δε διστάζει να αυτοσαρκάζεται, σα να λέει, "είμαι   ΤΌΣΟ γαμάτος,  που δε με νοιάζει τι λέτε για μένα" έτσι λοιπόν οι εχθροί αρχικά είναι έτσι:

                                    
                                         Ενώ μετά γίνονται έτσι:

                                                         

                                   
                                            Και τέλος έτσι:

Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι πατάει πάνω σε ΓΑΛΑΞΙΑ 
και είναι μόλις το τρίτο μεγαλύτερο mecha της σειράς!

                                         Και το κοινό αντιδρά έτσι:

Με τη καλή όμως έννοια

Γενικότερα όμως το σχέδιο, ενώ ξενίζει στην αρχή μετά ανακαλύπτεις πόσες δυνατότητες έχει. Ειδικά σε σημεία που οπτικοποιούνται σκέψεις ή αναμνήσεις των ηρώων θα κρατιέστε να μην απογειωθείτε από το καπνό που θα βγάζει η σαλταρισμένη κούτρα σας. Τοp notch!

ΜΟΡΦΑΡΕΣ, ΜΟΡΦΑΡΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ,  ΜΟΡ-ΦΑ-ΡΕΣ

Ας με συγχωρέσουν οι κύριοι και κυρίες με το λιγότερο screen time, εδώ όμως θα αναφέρουμε τους κυριότερους, αυτούς που η ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗ τους ξεπέρασε κάθε όριο, τρύπησε τα ουράνια, άγγιξε το θεό, τον τραμπούκισε και μετά συνέχισε για το άπειρο.

Kamina: Ο μεγάθεος Kamina είναι ο κολλητός του πρωταγωνιστή Simmon και στην αρχή τον επισκιάζει τόσο πολύ που γίνεται πρώτος. Ο φίλος που σε ενθαρρύνει και σου δίνει κουράγιο, ο αρχηγός που σε εμπνέει να βγεις έξω και να τσουβαλιάσεις τα πάντα, ο άντρας που για πάρτη του οι γυναίκες βάζουν βρύση για να μη στάζουν, ο τύπος ου οι εχθροί σέβονται. Αυτός είναι ο Kamina. Είναι παντού και παντού  θερίζει.

ΠΙΟ COOL ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Simmon: Το παιδί που ξεκίνησε από ταπεινός σκαφτιάς, κατέκτησε το σύμπαν και το έχασε. Ο άνθρωπος που πήρε το στοιχείο του ΓΑΜΑΤΟΣ και το έφτασε σε επίπεδα πέρα από τα παλιά. Διστακτικά στην αρχή, με τσαμπουκά μετά φτάνει να φτύνει τον ουρανό και να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί. O κινητήρια δύναμη της κατακτητικής μανίας του Dai Guren και αυτό τα λέει όλα!

Yoko: Η αιτία για όλα και το funservice του anime. Έχει τα κάκαλα των υπολοίπων και τα προσόντα να τα αξιοποιήσει. Στην αρχή με το ντουφέκι, μετά με Gunmen, δε έμεινε ποτέ πίσω. Γυναίκα καπάτσα και gutsy με πολλές δραματικές προεκτάσεις στη ζωή και στο χαρακτήρα της. Επίσης πολύ άτυχη στα γκομενικά.

fuck yeah!

Viral: Ο πρώτος κύριος εχθρός, ο Viral αποτελεί μια από τις αγαπημένες μορφές του anime. Σκληρός, τίμιος και αποφασισμένος και ταυτόχρονα μια από τις πιο τραγικές μορφές της σειράς. Αν πω περισσότερα θα είναι spoiler, γιατί έχει ρόλο έκπληξη. Απλά πάρτε τη γαματοσύνη του σα δεδομένο και συνεχίστε.

Nia: Η Νια είναι η κόρη του Spiral King, ενός υπέρντουκου κα μορφάρας που είναι ο κεντρικός κακός του πρώτου μέρους της σειράς. Είναι άνθρωπος, μεγάλωσε  όμως με Beastmen καθώς ο πατέρας της τους έφτιαξε. Είναι αθώα και αγνοεί τη καταστροφή που προκαλεί ο daddy, μέχρι που αυτός τη παρατάει σε μια ερημιά να πεθάνει γιατί τη βαρέθηκε. Εκεί τη βρίσκει ο Simmon και αρχίζει το love story. Toν βοηθά και τον στηρίζει εναντίον του πατέρα της και μετά ζουν μαζί, μέχρι το δεύτερο boss και τις υπεργαμάτες μάχες που ακολουθούν.Επίσης τραγική μορφή

Αdiane: Η πρώτη εχθρός που έβγαλε μόνος του ο Simmon. Mια από τους 4 στρατηγούς του Spiral King πήρε το όνομά της από την αδενίνη, ένα από τα 4 συστατικά του DNA (ουάου Animethes, ψυχαγωγία ΚΑΙ γνώση). Για να είμαι ειλικρινής ο κυριότερος λόγος που την αναφέρω είναι αυτός:

If you know what I mean

Είναι ο κλασσικός τύπος της σκύλας, αγχωμένης και σαδίστριας τύπισσας η οποία με το που τα δοθεί λίγη εξουσία σου πρήζει τα αρχίδια. Still hot though.

Kittan: Ο τρίτος πιο γαμάτος ήρωας του cast, είναι ο ορισμός του φιλότιμου. Του βάζεις τα πιο δύσκολα και σε βρίζει που δε του δίνεις παραπάνω, γουστάρει την ίδια κοπέλα με το φίλο του και χωρίς να του πεις τίποτα κάνει πέρα για καμιά 10αριά χρόνια, κάποιος φίλος κινδυνεύει και ξεμπουρδελεύει το σύμπαν για να τον βοηθήσει. Περήφανος και παλικάρι, αυτός είναι ο Kittan. Πριν γνωρίσει τους Kamina και Simmon έκοβε βόλτες στις ερημιές με τις αδερφές του και κυνήγαγε Gunmen με γυμνά χέρια motherfucker, μακριά από δικαιολογίες και πίπες του στυλ, 'είναι ολόκληρος στρατός, με τεράστια ρομπότ και εμείς έχουμε μόνο 5 άτομα και ξύλα και πέτρες" μοίραζε πόνο και θλίψη με το παλιό τρόπο.

Rossu: Ένα παπαδοπαίδι που οι ήρωες μαζεύουν από ένα σάπιο χωριό. Είναι ο τυπικός γραφειοκράτης και σε κάποιο σημείο σου  τη σπάει τόσο πολύ  που θέλεις να του χώσεις εξαπτέρυγο στο κώλο και να τον κάνεις χαρταετό για τη Καθαρά Δευτέρα. Επειδή όμως πέρασε, απλά τον βλέπεις και τον αφήνεις στον Simmon να του μεταμφυτεύσει λίγη από τη γαματοσύνη για να γίνει χρήσιμος την ύστατη ώρα.

Case closed!

Αυτά είχα να πω. Δεν είναι πρόταση, είναι υποχρέωση να δει κανείς το Tengen Toppa Guren Laggan. To  χρωστάς στον εαυτό σου, στη μάνα σου που σε ξεπέταξε σε αυτό το μίζερο κόσμο για να ευχαριστηθείς 27 eps και μετά να γίνεις λίπασμα για οργανικές καλλιέργειες και σαλιγκάρια. Το χρωστάς στους προγόνους σου που άντεξαν πείνα, δυστυχία, πολέμους, χούντες, ΝΑΤΟ, Μητσοτάκη, το Ρετιρέ του Mega, τα Ποκεμον, τη τέταρτη  season Digimon που την έδειχνε το Alter  τα βράδια  και πολλά, πολλά άλλα  μόνο και μόνο για να έρθεις εσύ, να το δεις με τη μία και να χειροκροτήσεις με κοκκινισμένα μάτια την οθόνη του pc σαν αποχαυνωμένος με δάκρυα στα μάτια και με την αίσθηση ότι έχασες έναν φίλο με το που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους. (Άστα, δε θέλω να τα θυμάμαι, ακόμα να το ξεπεράσω αυτό…)

Βαθμός: Σοβαρά τώρα;;;;;;;;;

ΤΡΑΒΑ ΔΕ ΤΟ ΡΕ